Lukacs Georg

Ο Γκυόρκυ Λούκατς (1885-1971) προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια. Ανακηρύχθηκε διδάκτορας φιλοσοφίας το 1906. Το 1914 προσχώρησε στο ουγγρικό κομμουνιστικό κόμμα. Από το 1945 χρημάτισε καθηγητής αισθητικής στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Υπέρμαχος της αποσταλινικοποίησης, το 1956 χρημάτισε υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Νάγκι, μετά την πτώση της οποίας αυτοεξορίστηκε για μικρό χρονικό διάστημα. Στα βασικότερα έργα του συγκαταλέγονται: "Η ψυχή και οι μορφές" (1911), "Το ιστορικό μυθιστόρημα" (1936), "Ο Γκαίτε και η εποχή του" (1946), "Ο νεαρός Χέγκελ και το πρόβλημα της καπιταλιστικής κοινωνίας" (1948), "Η καταστροφή του Λόγου" (1954), "Σολζενίτσιν" (1964).

Apollinaire Guillaume

Ο Wilhelm Apollinaris de Kostrowitsky, γνωστός ως Guillaume Apollinaire, γεννήθηκε στη Ρώμη το 1880 και πέθανε στο Παρίσι το 1918. Από τους δημιουργούς της Σχολής του Παρισιού, ποιητής πρωτοποριακός της Ειρήνης και του Πολέμου, πρόδρομος του σουρεαλισμού, στενός φίλος του Πικασό και απολογητής του κυβισμού και όλων των νέων ρευμάτων της Τέχνης, παραμένει μέχρι σήμερα ο πιο διάσημος εκπρόσωπος μιας εποχής που είχε σαν μέλημά της την ανανέωση του ποιητικού λόγου και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η προσφορά του κατέχει το προνόμιο της μοναδικότητας. Παρ όλη την τεράστια επιρροή της, δεν μπόρεσε να βρει αξιόλογους μιμητές.

Alessio Franco

Ο Franco Alessio είναι ένας διαπρεπής ιστορικός και ένας από τους αξιολογότερους ευρωπαίους στοχαστές. Από το 1967 έως το 1972 δίδαξε Ιστορία της Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και του Κάλιαρι. Από το 1972 έως το 1998 ήταν τακτικός καθηγητής στην Ιστορία της Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Παβίας.

Albanese Maria Ausilia

Η Μαρίλια Αλμπανέζε αποφοίτησε με άριστα στα σανσκριτικά και την ινδολογία από το τμήμα κλασικής φιλολογίας του καθολικού πανεπιστημίου του Μιλάνου τον Ιούνιο 1976 και την ίδια περίοδο απέκτησε το πτυχίο στην ινδική γλώσσα και στον ινδικό πολιτισμό. Είναι καθηγήτρια του ινδικού πολιτισμού και της αστικής σχολής ανατολικών πολιτισμών και γλωσσών στο Μιλάνο και διευθύντρια του λομβαρδικού τμήματος του Is.I.A.O. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 είναι επικεφαλής σε πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα για σπουδαστές γιόγκα όσον αφορά τον ινδικό πολιτισμό, αντικείμενο για το οποίο έχει εκδώσει πολλά βιβλία. Έχει κάνει πολλά εκπαιδευτικά ταξίδια στην Ινδία, μερικές φορές με πρόσκληση της ινδικής κυβέρνησης και έχει συμμετάσχει σε διάφορα ταξίδια, το τελευταίο από τα οποία είναι μια σειρά ντοκυμαντέρ για την ελβετική τηλεόραση που αναφέρεται στην κατάσταση των γυναικών στην Ινδία. Οι μελέτες της για τον ινδικό πολιτισμό και τη διάδοσή του την οδήγησαν ακόμα και στη Σρι Λάνκα και στην Ινδοκίνα. Σαν ελεύθερη δημοσιογράφος, έχει παρακολουθήσει πολλά συνέδρια και διασκέψεις και αρθρογραφεί σε πολλές εξειδικευμένες εβδομαδιαίες εκδόσεις. Έχει γράψει άρθρα, δοκίμια και βιβλία για τις εκδόσεις White Star και έχει συμμετάσχει στα έργα "Η λάμψη των χαμένων πολιτισμών" (1998), "Οι μεγάλοι θησαυροί: η τέχνη των χρυσοχόων από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι τον 20ό αιώνα" (1998), "Τα μεγαλύτερα βασιλικά ανάκτορα του κόσμου" (1999) και "Βόρεια Ινδία, οδηγός αρχαιολογικών χώρων" (1999).

Adorno Theodor W.

Ο Theodor W. Adorno, γιός εβραίου εμπόρου, γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1903 στη Φρανκφούρτη. Μετά την αποφοίτησή του από το λύκειο, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ψυχολογία και μουσικολογία. Το 1924 αναγορεύεται σε Διδάκτορα βάσει της διατριβής του με θέμα τον Husserl. Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του εργάζεται ταυτόχρονα ως μουσικοκριτικός. Το 1925 μετοικεί στη Βιέννη, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στη μουσική με δασκάλους τον Alban Berg (σύνθεση) και τον Eduard Steuermann (πιάνο). Το 1927 αποτυγχάνει η πρώτη του προσπάθεια να αποκτήσει τον τίτλο του υφηγητή στην έδρα του Hans Cornelius. Από τα τέλη της δεκαετίας του 20, ο Adorno γίνεται άτυπος συνεργάτης του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης. Το 1931 αποκτά τον τίτλο του υφηγητή με μια διατριβή για τον Kierkegaard και επιβλέποντα καθηγητή τον Paul Tillich. Το 1933 του απαγορεύεται η διδασκαλία σε γερμανικά πανεπιστήμια. Το 1934 μεταναστεύει στην Αγγλία και αρχίζει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1938 μεταναστεύει στις ΗΠΑ όπου εργάζεται στο Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας, το οποίο έχει ήδη μετεγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ταυτόχρονα συνεργάζεται με τον Paul Lazarsfeld στο Princeton Radio Research Project. Το 1949 επιστρέφει στη Γερμανία και διδάσκει φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Μαζί με τον Horkheimer διευθύνει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Το 1959 ο Adorno διαδέχεται στη θέση του διευθύνοντα προέδρου του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας τον Horkheimer, ο οποίος γίνεται ομότιμος καθηγητής και αποχωρεί. Το 1961 αρχίζει η γνωστή ως "διαμάχη περί θετικισμού" αντιπαράθεση μεταξύ Karl Popper και Adorno σχετικά με μεθοδολογικά προβλήματα των κοινωνικών επιστημών. Το 1968 ξεκινούν σοβαρές συγκρούσεις με τους φοιτητές. Στις 31 Ιανουαρίου 1969 ο Adorno καλεί την αστυνομία να διώξει τους φοιτητές που είχαν καταλάβει το Ινστιτούτο Κοινωνικής Έρευνας. Στις 6 Αυγούστου 1969 πεθαίνει από έμφραγμα στο Visp, στην Ελβετία.

Η ποιήτρια και ζωγράφος Ετέλ Αντνάν γεννήθηκε στη Βηρυττό από Τούρκο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Ζει σήμερα στην Καλιφόρνια, στο Παρίσι, στη Βηρυττό,

Η ποιήτρια και ζωγράφος Ετέλ Αντνάν γεννήθηκε στη Βηρυττό από Τούρκο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα. Ζει σήμερα στην Καλιφόρνια, στο Παρίσι, στη Βηρυττό, στη Σκόπελο.

Ackerman Galia

Η Γκαλιά Ακερμάν, φιλόλογος και ιστορικός, διδάκτορας τρίτου κύκλου του Πανεπιστημίου Paris-I. Είναι δημοσιογράφος - ειδική σε θέματα ρωσικής κουλτούρας, στο Radio France International - δοκιμιογράφος και μεταφράστρια λογοτεχνίας.