Ντάφλος Κώστας

Γεννήθηκε στην Αθήνα (1971). Αρχιτέκτονας Ε.Μ.Π., (βραβεία επιδόσεων: Θωμαίδειο, Λ. Καυταντζόγλου, Τ.Ε.Ε. 95-96, Τ.Ε.Ε. 97). Γλύπτης Α.Σ.Κ.Τ. (εργαστήριο Γ. Λάππα). Μεταπτυχιακές σπουδές στις "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης", Α.Σ.Κ.Τ. με συνεργαζόμενο το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορικής του Πανεπιστήμιου Πατρών. υποψήφιος διδάκτορας Ε.Μ.Π. Επικεντρώνει την έρευνά του στις "πλαστικές εγκαταστάσεις με αυτόματα νοήμονα αντικείμενα" και στα "διαδραστικά πραγματικά περιβάλλοντα". Εχει συμμετάσχει: σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (10 βραβείο, έπαινος), σε διεθνείς εκθέσεις αρχιτεκτονικής και εκθέσεις τέχνης & τεχνολογίας (Βαρκελώνη, Βερολίνο, Σαγκάη). Εχει δημοσιεύσει: κείμενα, κτισμένο έργο, εικαστικό έργο, σε καταλόγους εκθέσεων και περιοδικές εκδόσεις. Διδάσκει από το 2003 το μάθημα των Εικαστικών Τεχνών στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών.

Μπούζας Βασίλης

Διπλωματούχος πολιτικός μηχανικός TOU Ε.Μ.Π. Απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) Mεταπτυχιακό Δίπλωμα στις Καλές Τέχνες (M.F.A.) με ειδίκευση στα Computer Graphics και Interactive Media στο Pratt Institute της Νέας Υόρκης με υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright και του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Συμμετείxε σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και παρουσίασε εγκαταστάσεις κινούμενης εικόνας και ήχου, έργα στο διαδίκτυο, ντοκυμαντέρ, εγκαταστάσεις ψηφιακό επεξεργασμένης εικόνας και έργα ζωγραφικής στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη. Εργάστηκε στη Νέα Υόρκη για τη σχεδίαση διαδραστικών ιστότοπων στο διαδίκτυο και τη σχεδίαση και υλοποίηση παρουσιάσεων σε cd-rom και βίντεο. Δίδαξε ηλεκτρονική επεξεργασία εικόνας και ήχου και σύγχρονη τέχνη στο διαδίκτυο και από το 2003 διδάσκει στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Πάτρας εικαστικές τέχνες.

Μπαρδή Αντωνία

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1966. Έχει κάνει σπουδές στο University of Illinois. Chicago στη φωτογραφία και μεταπτυχιακές σπουδές στο Goldsmiths CoIIege στο Λονδίνο. Από το 1990 διδάσκει "Έγχρωμη Φωτογραφία" στο Τ.Ε.Ι Αθηνών. Το 1998 κέρδισε το βραβείο 1ης θέσης στον παγκόσμιο διαγωνισμό πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. για την φωτογραφία της "Το Βατικανό". Εικόνες της έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικό και έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις.

Λάσκαρης Νικόλαος Ε.

Ο καθηγητής Νικόλαος Ελ. Λάσκαρης είναι αρχιτέκτονας, αριστούχος διδάκτωρ του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, πολεοδόμος, κοινωνιολόγος, γλύπτης, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Έχει πραγματοποιήσει πολλαπλό και πρωτότυπο μελετημένο και κατασκευασμένο έργο, αρχιτεκτονικό και σύνθετο καλλιτεχνικό (γλυπτική μικρής και μεγάλης κλίμακας, εγκαταστάσεις, περιβάλλοντα, συγγραφή άρθρων και αυτόνομων βιβλίων, video, κινηματογράφο μεγάλου μήκους 35 χιλ.), που έχει βραβευθεί σε διεθνείς και πανελλήνιους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και διακριθεί σε διεθνείς εκθέσεις, μουσεία και φεστιβάλ κινηματογράφου. Είναι μέλος των ΤΕΕ, ΣΑΔΑΣ, ICOMOS, ACSA. ΑΕΕΑ, IAPS. Ελληνικής και Διεθνούς Σημειωτικής Εταιρείας, Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, υπεύθυνος της Επιτροπής της UIΑ για την Eκπαίδευση των Αρχιτεκτόνων και Research Fellow στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (Κέντρο Προωθημένων Οπτικών Μελετών C.A.V.S. -Μ.Ι.Τ.). Είναι Καθηγητής της Πλαστικής στον Τομέα Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π. Ίδρυσε, ερευνά και διδάσκει στο Διατμηματικό Mεταπτυxιακό Πρόγραμμα "Αρχιτεκτονική - Χώρος -Πολιτισμός" της Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π. την κατεύθυνση "Πλαστική και Σύγχρονα Επικοινωνιακά Μέσα Απεικόνισης Toυ Χώρου

Heidegger Martin

O Martin Heidegger (1889-1976) θεωρείται ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους του αιώνα μας, χάρη κυρίως στο έργο του "Είναι και Χρόνος" (1927). Διετέλεσε καθηγητής στα πανεπιστήμια του Marburg (1923-1928) και του Freiburg (1928-1952). Υπήρξε ο σημαντικότερος μαθητής του ιδρυτή της φαινομενολογίας Edmund Husserl. Οι παραδόσεις του άρχισαν να δημοσιεύονται το 1975 και αριθμούν ήδη εξήντα τόμους. Δεν νοείται σήμερα ερμηνευτική προσέγγιση της ιστορίας της φιλοσοφίας (Προσωκρατικοί, Kant, Nietzsche, Hegel) που να μην λαμβάνει υπόψη της τις θέσεις του Heidegger

Bourdieu Pierre

Pierre Bourdieu (1930-2002): Σπούδασε φιλοσοφία στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι. Το 1964 γίνεται Διευθυντής Ερευνών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales, όπου το 1968 ιδρύει το Centre de Sociologie Europeenne. Την ίδια χρονιά γίνεται διευθυντής της σειράς Le Sens Commun των εκδόσεων Minuit, ενώ το 1975 ιδρύει και διευθύνει το περιοδικό Actes de la recherche en sciences sociales. Από το 1981 κατείχε την έδρα της Kοινωνιολογίας στο College de France. Το 1989 ιδρύει και διευθύνει την ευρωπαϊκή επιθεώρηση βιβλίου Liber, το 1997 τη σειρά Liber στις εκδόσεις Seuil και το 1996 τον εκδοτικό οίκο Raisons d'Agir. Τα σαράντα και πλέον χρόνια διεθνούς επιστημονικής παρουσίας παρήγαγαν ένα τεράστιο επιστημονικό έργο εμπειρικής και θεωρητικής έρευνας το οποίο, μεταφραζόμενο στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ενέπνευσε ένα σημαντικό αριθμό ερευνών σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους. Ο πιο πολυμεταφρασμένος επιστήμονας του τέλους του εικοστού αιώνα, στοχαστής με παγκόσμια αναγνώριση και έργο που σημαδεύει τη συζήτηση των ιδεών στον αιώνα μας, ο Bourdieu είναι ταυτόχρονα και ο μαχητικός διανοούμενος που στρατεύεται στις πιο σημαντικές υποθέσεις του καιρού μας. Τα βιβλία του, όπως -μεταξύ πολλών άλλων- "Les heritiers" (Minuit 1964), "L' amour de l'art" (Minuit 1966), "Le metier de sociologue" (Mouton-Bordas 1968), "La reproduction" (σε συνεργασία με τον J.-C. Passeron, Minuit 1970), "La distinction" (Minuit 1979), "Le sens pratique" (Minuit 1980), "Ce que parler veut dire" (Fayard 1982), "Homo academicus" (Minuit 1984), "L'ontologie politique de Martin Heidegger" (Minuit 1988), "La noblesse d'Etat" (Minuit 1989), "Les regles de l'art" (Seuil 1992), "La misere du monde" (Seuil 1993), "Raisons pratiques" (Seuil 1994), "Meditations pascaliennes" (Seuil 1997), "La domination masculine" (Seuil 1998), "Les structures sociales de l'economie" (Seuil 2000), αποτελούν θεμελιώδη έργα και σημεία αναφοράς στην ιστορία της κοινωνιολογικής σκέψης. Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα παρακάτω έργα του: "Μικρόκοσμοι. Τρεις μελέτες πεδίου" (Δελφίνι 1992), "Οι κληρονόμοι. Οι φοιτητές και η κουλτούρα τους" (σε συνεργασία με τον J.-C. Passeron, Καρδαμίτσα 1993), "Κείμενα κοινωνιολογίας" (1η έκδ. Δελφίνι 1994, 2η έκδ. Στάχυ 1999), "Η ανδρική κυριαρχία" (1η έκδ. Δελφίνι 1996, 2η έκδ. Στάχυ 1999), "Για την τηλεόραση" (Εκδόσεις Πατάκη 1998), "Αντεπίθεση πυρών I" (Εκδόσεις Πατάκη 1998), "Για ένα Πανεπιστήμιο σε κατάσταση κινδύνου" (σε συνεργασία με τους C. Charle, B. Lacroix κ.ά., Εκδόσεις Πατάκη 1999), "Γλώσσα και συμβολική εξουσία" (Καρδαμίτσα 1999), "Νόστιμον ήμαρ" (Καρδαμίτσα 1999), "Πρακτικοί λόγοι" (Πλέθρον 2000), "Για ένα ευρωπαϊκό κοινωνικό κίνημα. Αντεπίθεση πυρών ΙΙ" (Εκδόσεις Πατάκη 2001), "Μάθημα πάνω στο μάθημα. Κοινωνιολογία και αυτο-κοινωνιοανάλυση" (Καρδαμίτσα 2001), "Η διάκριση" (Πατάκη 2002).

Χονδρού Δανάη

Η Δανάη Χονδρού γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Το 1994 έκανε ατομική έκθεση ζωγραφικής (Θεσσαλονίκη) και συμμετείχε στο Πρώτο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Κόμιξ (Αθήνα). Το 1995 συμμετείχε στην Τρίτη Πανελλήνια Έκθεση Κόμιξ (Θεσσαλονίκη). Το 1997 πήρε μέρος στην ομαδική έκθεση φωτογραφίας Αυτοπορτρέτα (Θεσσαλονίκη). Το 1999 εκδόθηκε το φυλλάδιό της "Το άλλο κόμιξ" (Θεσσαλονίκη). Το 2001 συμμετείχε με το μουσικό κομμάτι "Global Belching" στο φεστιβάλ Mediaterra (Αθήνα, Σόφια, Βελιγράδι, Μάριμπορ, Όσναμπρουκ, Φραγκφούρτη). Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Dali Salvador

Ο Σαλβαντόρ Νταλί γεννήθηκε στις 11 Μαίου 1904 στη μικρή πόλη Figueras της Καταλωνίας. Ο Νταλί πέρασε την παιδική του ηλικία στο Figueras καθώς και στo εξοχικό σπίτι της οικογένειας Νταλί κοντά στο ψαράδικο χωριό Cadaques, όπου οι γονείς του έχτισαν το πρώτο του στούντιο. Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια θα επηρεάσουν σημαντικά την κατοπινή του εξέλιξη. Ο Νταλί αγάπησε με πάθος τα τοπία της νεότητάς του, τα μελαγχολικά αυτά τοπία που συναντάμε σαν άμεση παρουσία στους πίνακες του. Η σχέση του Σαλβαδόρ με την οικογένεια του ήταν καθοριστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας. Η καλλιτεχνική του δεινότητα άρχισε να διαμορφώνεται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μαδρίτης και κάτω από την επίδραση της Ιταλικής Μεταφυσικής Σχολής. Εκείνη την εποχή, o Νταλί θα ζωγραφίσει τα πρώτα του κυβιστικά έργα. Σύντομα η Ακαδημία θα του φανεί πολύ συντηρητική. Το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και οι νέες αναζητήσεις θα τον οδηγήσουν σε άλλους χώρους, εκεί όπου θα συνδεθεί με όλους τους επαναστάτες δημιουργούς της εποχής: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Λουί Μπουνιουέλ, Πέντρο Γκαρθίας, Ευγένιο Μοντέζ και Ραφαέλ Μπαράντες. Αυτή η πρώτη περίοδος, γνωστή ως «πρώιμη περίοδος», περιλαμβάνει έργα που ανήκουν σε διάφορα καλλιτεχνικά στυλ: ιμπρεσσιονιστικά, κυβιστικά , ακαδημαϊκές μελέτες και ρεαλιστικές εργασίες πάνω στο γερμανικό Μπαρόκ. Σουρρεαλιστική περίοδος (1929-40) Το 1929, ο Νταλί γίνεται δεκτός στην ομάδα των σουρεαλιστών, της οποίας ηγείτο ο Αντρέ Μπρετόν. Εκείνη τη χρονιά ο Νταλί γνωρίζει τη Γκαλά Ελυάρ, την τότε σύζυγο του ποιητή Πωλ Ελυάρ, η οποία γίνεται η μούσα του, πηγή έμπνευσης που ενσαρκώνει γι΄ αυτόν τα πάντα. Σύντομα ο Νταλί γίνεται ένας ηγέτης του σουρεαλιστικού κινήματος, το οποίο υποστήριζε τη σημασία του υποσυνειδήτου και της ελεύθερης έκφρασης της φαντασίας, όπως εκφράζεται στα όνειρα, ελεύθερη από τον έλεγχο κάθε λογικής αιτιότητας. Το έργο του «Η αντίσταση της μνήμης» εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο φημισμένα σουρεαλιστικά έργα. Ωστόσο, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 30, οι σχέσεις του Νταλί με τους σουρεαλιστές άρχισαν να χαλάνε- έστω κι αν ο Νταλί πήρε μέρος στη Διεθνή Σουρεαλιστική Έκθεση του Παρισιού- και από το 1939 διακόπηκαν οριστικά Οι λόγοι αυτής της αμοιβαίας αποξένωσης ήταν ότι, παρά την απόλυτη σύμπτωση ενδιαφερόντων σε ορισμένα σημεία (την υιοθέτηση των απόψεων του Φρόυντ κι ορισμένων πλευρών της ψυχαναλυτικής θεωρίας, καθώς και την πίστη στο ελεύθερο παιχνίδι της άλογης φαντασίας) οπωσδήποτε υπήρχαν από την αρχή σημεία διαφωνίας. Ο Νταλί πάντα αδιαφορούσε για τους πολιτικούς στόχους των σουρεαλιστών. Επίσης, ο ίδιος ο Νταλί άλλαξε σημαντικά στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄30, κινούμενος προς ένα νέο στυλ, που έγινε γνωστό ως «κλασική περίοδος» Από το 1941 Νταλί αφήνει πίσω το σουρεαλιστικό του στυλ, για μία πιο παγκόσμια καλλιτεχνική δήλωση.Tο ενδιαφέρον του μετατοπίζεται από την προσωπική παρατήρηση σε παγκόσμια θέματα, και συναρπάζεται από τη θρησκεία και τη σύγχρονη επιστήμη. Ο Νταλί στρέφεται στην Κλασική και την Αναγεννησιακή τέχνη για να εμπνευστεί, ενώ προσμένει με χαρά τις επιστημονικές ανακαλύψεις που έρχονται στο φως τη δεκαετία του 50. Ήθελε να είναι ο εκπρόσωπος της ατομικής εποχής, να ενώσει τις ανακαλύψεις της μοντέρνας επιστήμης με τη θρησκεία και το μυστικισμό. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νταλί και η Γκαλά εγκαταστάθηκαν στις ΗΠΑ.Η περίοδος αυτή ήταν πολύ σημαντική για τον καλλιτέχνη. Εδώ ο Νταλί άρχισε να ζωγραφίζει μία σειρά από πορτραίτα της κοινωνικής ζωής. Το 1941 γράφει την αυτοβιογραφία του «Η Μυστική Ζωή του Σαλβαντόρ Νταλί». Καθώς ο Νταλί απομακρύνθηκε από το σουρεαλισμό στη διάρκεια της κλασικής του περιόδου, άρχισε να ζωγραφίζει τις σειρές έργων που περιλαμβάνουν σύγχρονα γεγονότα, την ισπανική του κληρονομιά, επιστημονικά, ιστορικά και θρησκευτικά θέματα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά από αυτά είναι: «Το Γεωπολιτικό Παιδί παρακολουθώντας τη γέννηση του Νέου Ανθρώπου», «Η ανακάλυψη της Αμερικής από το Χριστόφορο Κολόμβο» και «ο Παραισθησιογόνος Ταυρομάχος», που βρίσκονται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Το 1974, ο Νταλί εγκαινιάζει το Τeatro Museo στο Figueras. Ακολούθησαν εκθέσεις στο Παρίσι και το Λονδίνο. Μετά το θάνατο της συζύγου του Γκαλά, το 1982, η υγεία του άρχισε να καταρρέει. «Θα επιστρέφω στις έννοιες της χειμερίας νάρκης και της μετεμψύχωσης , που με απασχολούν και με πλημμυρίζουν με ένα συναίσθημα παρηγοριάς.» είχε γράψει στη "Μυστική Ζωή" πολύ πριν. Ο Νταλί πέθανε στις 23 Ιανουαρίου του 1989 μετά από καρδιακό επεισόδιο.

Breton Andre

Ο Αντρέ Μπρετόν γεννήθηκε το 1896 στο Τενσερμπέ (Ορν) και πέθανε το 1966 στο Παρίσι. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή. Το 1919 ίδρυσε με τον Σουπό και τον Αραγκόν το περιοδικό "Litterature". Η ομάδα τού περιοδικού ξεκίνησε την ντανταϊστική δραστηριότητα. Το 1922 ήρθε σε ρήξη με το κίνημα και το 1924 δημοσίευσε το "Μανιφέστο του υπερρεαλισμού". Ποιητής και δοκιμιογράφος, υπήρξε ο κυριότερος θεωρητικός του σουρεαλισμού και το έργο του επηρέασε στην επανεξέταση των θεμάτων της σύγχρονης τέχνης, λογοτεχνίας και αισθητικής.

Hollingsworth Mary

Η Mary Hollingsworth γεννήθηκε και ζει στη Μεγάλη Βρετανία. Κατέχει ακαδημαϊκούς τίτλους και έχει διατελέσει λέκτορας Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιστ Άνγκλια του Νόργουιτς. Μαζί με συνεργάτες από τα πανεπιστήμια του Σάσεξ, του Ουόργικ, της Βενετίας, του Εδιμβούργου και του Μάντσεστερ, εργάστηκε από το 2000 έως το 2003 σε επιχορηγούμενο ερευνητικό πρόγραμμα για την περίοδο της ευρωπαϊκής Αναγέννησης

Μαρτινίδης Πέτρος

Ο Πέτρος Μαρτινίδης διδάσκει θεωρία και κριτική της αρχιτεκτονικής και σχεδιασμό θεατρικών χώρων στο τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π.Θ. Έχει επίσης διδάξει, για πολλά εξάμηνα, στα Τμήματα Εικαστικών και Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών καθώς και στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του ίδιου πανεπιστημίου. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1998 με το αστυνομικό μυθιστόρημα "Κατά συρροήν". Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα "Σε περίπτωση πυρκαϊάς", 1999, "Παιχνίδια μνήμης", 2001, "Δεύτερη φορά νεκρός", 2002, "Μοιραίοι αντικατοπτρισμοί", 2003, "Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία", 2005, "Ο θεός φυλάει τους άθεους", 2006 -όλα αστυνομικής πλοκής. Άλλα βιβλία του είναι: "Σημειολογία των αντιλήψεων και των θεωριών για την αρχιτεκτονική" (Τ.Ε.Ε. 1979), "Συνηγορία της παραλογοτεχνίας" (Πολύτυπο 1982·συμπληρωμένη έκδοση, Υποδομή 1994), "Οι λέξεις στην αρχιτεκτονική και την επιστημονική σκέψη" (Σμίλη, 1990), "Κόμικς, τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης" (Α.Σ.Ε. 1990, επανέκδοση 1991), "Η υψηλή τέχνη της απελπισίας: γύρω από τον ισοβίτη του Αρκά" (Ύψιλον, 1992), "Μεσιτείες του ορατού" (Νεφέλη, 1997), "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου" (Νεφέλη, 1999), κ.ά. (φωτογραφία: Κώστας Μητρόπουλος)

Gombrich Ernst Hans

Ο Ε. Η. Gombrich (1909-2001), συγγραφέας του κλασικού "Χρονικού της τέχνης" (μτφρ. Λίνα Κάσδαγλη, ΜΙΕΤ), ήταν ίσως ο πιο γνωστός ιστορικός τέχνης της εποχής του. Γεννημένος στη Βιέννη, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο το 1936, για να εργαστεί για το Ινστιτούτο Warburg, του οποίου αργότερα διετέλεσε διευθυντής. Εργάστηκε επίσης στο ΒΒC και ανακηρύχθηκε καθηγητής ιστορίας της κλασικής παράδοσης του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ανάμεσα στις πάμπολλες διακρίσεις του συγκαταλέγονται το βραβείο Erasmus, το βραβείο Hegel, το βραβείο Wittgenstein και το βραβείο Goethe. Το 1972 του απονεμήθηκε ο τίτλος του "Ιππότη", ενώ το 1988 έγινε μέλος του Τάγματος Ευποιίας.

Ανδριόπουλος Δημήτρης Ζ.

Ο συγγραφέας Δημ. Ζ. Ανδριόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει σπουδάσει στην Ελλάδα, την Αγγλία και τις ΗΠΑ, είναι δε Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο της πόλεως της Νέας Υόρκης, στο Πανεπιστήμιο Αντελφάι (Ν.Υ.), στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στα τελευταία 12 έτη του ακαδημαϊκού του βίου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπερ-εκατό μελέτες του έχουν δημοσιευτεί σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά της Ευρώπης και της Αμερικής. Με πολλές ανακοινώσεις του έλαβε μέρος σε ελληνικά, διεθνή και παγκόσμια συνέδρια Φιλοσοφίας. Διετέλεσε αντιπρόεδρος (1996-1998) και πρόεδρος (2000-2002) της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας. Από το 1978 εκδίδει και διευθύνει, και από το 1998 συνδιευθύνει με τον καθηγητή του Α.Π.Θ. Ν. Αυγελή, το διεθνούς εμβέλειας περιοδικό Philosophical Induiry.

Κουνενάκη Πέγκυ

Η Πέγκυ Κουνενάκη γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης το 1950. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα και την Αγγλία, όπου και παρακολούθησε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και κριτικού λόγου. Στην Αθήνα εργάστηκε στην εφημερίδα "Αυγή" ως πολιτιστική συντάκτης και αργότερα ως υπεύθυνη του πολιτιστικού τμήματος της "Κυριακάτικης Αυγής" (1976-1987). Εργάστηκε ως υπεύθυνη ύλης και πολιτιστικού στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" (1980-1993). Στην εφημερίδα "Καθημερινή" συμμετείχε στο πολιτιστικό τμήμα του κυριακάτικου φύλλου και στο ένθετο περιοδικό της "Επταήμερο" (1994-2004). Επίσης, διατήρησε τη στήλη εικαστικής κριτικής για ένα και πλέον χρόνο στην εβδομαδιαία εφημερίδα "Athens Voice" (2003-2004). Τα τελευταία χρόνια έχει οργανώσει πολλές εικαστικές εκθέσεις και έχει γράψει βιβλία.

Paz Octavio

Ο Οκτάβιο Παζ γεννήθηκε το 1914 στην πόλη του Μεξικού και σπούδασε στο πανεπιστήμιο της γενέτειράς του. Δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα στην Ισπανία, το 1937. Στη συνέχεια εκδόθηκαν πολλά ποιητικά έργα του, ανάμεσα στα οποία η περίφημη "Πέτρα του ήλιου" (1957). Ακολούθησε καριέρα διπλωμάτη, μετά το 1945, και στο διάστημα 1962-1968 χρημάτισε πρεσβευτής του Μεξικού στις Ινδίες. Το 1968, ωστόσο, παραιτήθηκε του αξιώματός του διαμαρτυρόμενος για την αιματηρή καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων στο Μεξικό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ΄70 δίδαξε στο Κέιμπριτζ και για μια περίοδο στο Χάρβαρντ. Έγραψε, παράλληλα με την ποίηση, πολλά δοκίμια με αφορμή τα προσφιλή του θέματα, που ήταν η διασταύρωση των διαφόρων τάσεων στη σύγχρονη ποίηση, οι ανατολικές φιλοσοφίες και οι αρχαίοι πολιτισμοί της Αμερικής. Θεωρείται ένας απ τους πιο σημαντικούς ποιητές και θεωρητικούς της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Το 1990 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. (φωτογραφία: Isolde Ohlbaum)

Πλατής Νίκος

Ο Νίκος Πλατής είναι ο συγγραφέας του περίφημου "Black out / Μαύρου λεξικού", του "Μπαχαρικού λεξικού" και άλλων είκοσι ακόμα βιβλίων, που ως κοινό τους γνώρισμα έχουν την απρόβλεπτη θεματογραφία και το χιούμορ. Το "Κάμα τσούχτρα" ήταν το βιβλίο που τον έκανε ευρύτερα γνωστό, δίνοντας του για βδομάδες θέση στα μπεστ σέλερς. Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1951, όπου ζει και εργάζεται.

Schultz Lucas Estrella

O Λούκας Εστρέλλα Σουλτζ είναι σπουδαστής των φιλοσοφιών και των πολεμικών τεχνών της Ιαπωνίας και της Κίνας, και έχει επηρεαστεί βαθιά από τις διδασκαλίες του Βουδδισμού και του Σιντοϊσμού, καθώς και από τα έργα του Κάρλος Καστανέντα (Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν) και του Τσόγκυαμ Τρούνγκπα Ρινποτσέ. Σπούδασε συμπεριφορά ζώων στην Γερμανία και εργάζεται ως καθηγητής ψυχοφυσιολογίας στο Andres Bello University στο Σαντιάγκο της Χιλής.

Γκιολές Νικόλαος

Ο Νίκος Γκιολές γεννήθηκε στους Ωρεούς Ευβοίας. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Μονάχου και Μαρβούργου. Είναι καθηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται ιδιαίτερα με θέματα εικονογραφίας, αρχιτεκτονικής και μικροτεχνίας της βυζαντικής και μεταβυζαντινής περιόδου, καθώς και με τα προβλήματα των αλληλεπιδράσεων στην τέχνη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Έχει διεξαγάγει αρχαιολογικές ανασκαφές και επιφανειακή έρευνα. Έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία και πολλά άρθρα σε περιοδικά και συλλογικούς τόμους και είναι μέλος αρκετών επιστημονικών εταιρειών.
Γκιολές Νικόλαος

Greer Germaine

Η Ζερμέν Γκριρ γεννήθηκε στην Μελβούρνη το 1939. Σπούδασε αγγλική και γαλλική φιλολογία και λογοτεχνία και πήρε το πτυχίο της από το Κέιμπριτζ με μια εργασία για τον Σαίξπηρ. Είναι καθηγήτρια αγγλικών και συγκριτικής λογοτεχνίας. Διδάσκει στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, του Καναδά και του Μεξικού. Υπήρξε από τα επιφανέστερα στελέχη του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος. Έργα της: -"The Female Eunuch" ("Η γυναίκα ευνούχος") -"The Obstacle Race" -"Sex and Destiny" ("Το σεξ και η μοίρα") -"The Madwomans Underclothes" -"Shakespeare" -"Daddy, we Hardly Knew you" -"The Change" -"Slip-shod Sibyls" -"The Whole Woman" ("Η τέλεια γυναίκα")

Καλφόπουλος Κώστας Θ.

Ο Κώστας Θ. Καλφόπουλος γεννήθηκε το 1956 στον Πειραιά. Σπούδασε κοινωνιολογία, πολιτικές επιστήμες και ιστορία των μέσων και νεότερων χρόνων στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Από το 1996 ασχολείται με τη δημοσιογραφία. Έργα του: "Στην εποχή της περιπλάνησης", "Περιπλάνηση στη νεωτερικότητα" (συνεπιμέλεια με τον Σπ. Γάγγα).

Γουργουρής Στάθης

Ο Στάθης Γουργουρής γεννήθηκε το 1958 στο Λος Άντζελες και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία και Νεοελληνικά στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες. Το 1985 δημοσίευσε στα αγγλικά την ποιητική συλλογή "Myrtle Trenches". Διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία στο UCLA. Τα ειδικά του ενδιαφέροντα αφορούν την κριτική θεωρία.

Nadeau Maurice

Ο Μωρίς Ναντώ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1911. Μελετητής της λογοτεχνίας και κριτικός. Εκτός από το πιο γνωστό του έργο, "Ιστορία του σουρρεαλισμού", το 1953 εκδόθηκε το βιβλίο του "Litterature presente", όπου περιέχει λογοτεχνικά χρονικά που κατά καιρούς δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά της αριστεράς. Επίσης συνεργάστηκε με διάφορα περιοδικά. Διετέλεσε συνδιευθυντής του Quinzaine Litteraire και διευθυντής της σειράς "Lettres nouvelles" του ομώνυμου περιοδικού, στο οποίο παρουσίασε κριτικά Γάλλους και ξένους πεζογράφους του 20ού αιώνα.

Duby Georges

Ο Georges Duby (1919-1996) υπήρξε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και κάτοχος της έδρας Ιστορίας των Μεσαιωνικών Κοινωνιών στο College de France. Δημοσίευσε πολυάριθμα έργα, κυρίως για τη μεσαιωνική ιστορία, ενώ η πρώτη έκδοση του Ιστορικού Άτλαντα υπό τη διεύθυνσή του κυκλοφόρησε το 1987. Έκτοτε εμπλουτίστηκε και βελτιώθηκε σε μια σειρά από επανεκδόσεις, ενώ στην παρούσα μορφή του έχει συμπληρωθεί ώστε να περιλαμβάνει τις πιο πρόσφατες γεωπολιτικές εξελίξεις.

Little Stephen

O Stephen Little σπούδασε Φιλοσοφία της Τέχνης και είναι μελετητής της Σύγχρονης Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Ινστιτούτο Courtanld του Λονδίνου. Εργάζεται ως web editor στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου, ενώ ασχολείται και τη συγγραφή μυθιστορημάτων

Φουντουλάκη Έφη

Η Έφη Φουντουλάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1950. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1988 ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στην Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Paris I-Pantheon-Sorbonne. Ήταν μέλος της τριμελούς επιτροπής της έκθεσης για τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ηράκλειο, 1990). Δίδαξε το μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης στο Ι.Ε.Κ. Ηρακλείου, στη Σχολή Ξεναγών Κρήτης, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Αντί, στα Πρακτικά του Διεθνούς Συνεδρίου El Greco of Crete (Ηράκλειο, 1990) και στον κατάλογο της έκθεσης Από τον Θεοτοκόπουλο στον Σεζάν (Αθήνα, 1992).

Πατρικαλάκις Φαίδων

Ο Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Βακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Academie Julian, στην Academie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην Ecole de Dessin Applique a la Mode Historique. Το Θέατρο Σκιών, ο Θεόφιλος αλλά και οι ανθρώπινες μορφές του Picasso αποτελούν τις αφετηρίες της έντονα χρωματικής ζωγραφικής του. ("Αγαπώ τα χρώματα που ναι γευστικά, τους ήχους που με κάνουν να ταξιδεύω, τα όνειρα που με πλημμυρίζουν με υπερβατικούς παλμούς, τα ταξίδια που μου αποκαλύπτουν μουσικούς ρυθμούς και μεταμορφώνουν και μένα σε ρυθμό απεριόριστου χρωματικού αισθησιασμού"). Μέσα από τα στοιχεία λαϊκής αγιογραφίας, ειδωλίων, ξεχωριστών μορφών τέχνης που συνάντησε στα ταξίδια του σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής , διαμόρφωσε έναν κόσμο χρωματικής πανδαισίας, που κινείται μεταξύ ονειροπόλησης, παιδικότητας και γαλήνης. Στο έργο του ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί μια μακρά και έντονη μοναχικότητα, ευανάγνωστη ακόμα και στα γλυπτά ή στα κεραμεικά του. ("Ωστόσο στις μορφές μου δεν επιδιώκω το ρεαλισμό, την αληθοφάνεια, αλλά μια ευγλωτία δυναμικών ρυθμών και εντάσεων"). Από το 1960 ασχολήθηκε παράλληλα και με τη σκηνογραφία. Πρώτη του δουλειά τα σκηνικά για τον "Ματωμένο γάμο" στην Alliance Francaise. Στο Παρίσι εργάστηκε από το 1961 μέχρι το 1964 και αργότερα στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1967-1973), το ΚΘΒΕ (1970), το Θέατρο Στοά (1971), το Θέατρο Καρέζη-Καζάκου στο "Μεγάλο μας τσίρκο" (1973-1974), το Ανοικτό Θέατρο κ.ά. Παράλληλα με τις εκθέσεις του ζωγραφικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, δημοσίευσε μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική,τη σκηνογραφία, τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες -με έντονο το εικαστικό αλλά και το ποιητικό στοιχείο.("Ταξιδεύοντας ανακαλύπτουμε τη μουσικότητα των τόπων και των χρωμάτων"). Το 2000 παρουσίασε τα ειλατήρια, μια σειρά από πίνακες με λαδοπαστέλ πάνω σε χαρτί για τα οποία είχε γράψει: "Το χαρτί μου δίνει μεγάλη συγκίνηση με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Κυρίως το χαρτί το αδρό, το τσαλακωμένο σε πολλαπλά αναδιπλώματα και σε αλλεπάλληλα επίπεδα.Το τσαλακωμένο χαρτί αποκτά μια γλυπτική διάσταση, είναι πιο ελαστικό και δραματικό". Έργα του κόσμησαν το 24ο τεύχος του "Μανδραγόρα" (Οκτώβριος 2000) ενώ από τις ομώνυμες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του "Η αρπαγή του βελούδου" (2001).

Droste Magdalena

Η Μαγκνταλένα Ντρόστε σπούδασε ιστορία της τέχνης και λογοτεχνία στο Άαχεν και στο Μαρβούργο. Εργάζεται στο Αρχείο του Μπάουχαους στο Βερολίνο από το 1980 και διδάσκει ιστορία της τέχνης στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βραδεμβούργου στο Κότμπους από το 1997. Έχει συνεργαστεί σε πολλές εκθέσεις και εκδόσεις για τους καλλιτέχνες του Μπάουχαους και έχει γράψει δοκίμια για τα εργαστήρια επίπλων και υφασμάτων του Μπάουχαους, και για τη χειροτεχνία ως γυναικείο επάγγελμα.

Le Corbusier

Ο Charles-Edouard Jeanneret (1887-1965), που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο Le Corbusier (Λε Κορμπυζιέ), μπορεί να θεωρηθεί ο σημαντικότερος αρχιτέκτονας του 20ού αιώνα. Σπούδασε την αρχιτεκτονική έξω από τις Σχολές, ταξιδεύοντας, διαβάζοντας και μαθητεύοντας. Επιπλέον, ήταν ζωγράφος και μαχητικός συγγραφέας. Διατύπωσε μια ριζοσπαστική θεωρία της αρχιτεκτονικής χρησιμοποιώντας τον λόγο και την εικόνα σε εκρηκτικές συνθέσεις. Ο Le Corbusier οραματίστηκε μια πόλη και μια αρχιτεκτονική για έναν καλύτερο άνθρωπο σε μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Σχεδίασε πλήθος έργων που ακτινοβόλησαν το "νέο πνεύμα" ως τα πέρατα του κόσμου. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται πολλά ορόσημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής -η βίλα Savoye, η εκκλησία της Ronchamp, η πολυκατοικία της Μασσαλίας, το Κοινοβούλιο της Chandigarh, το μοναστήρι της La Tourette.

Pitman Joanna

H Tζοάνα Πίτμαν σπούδασε Ιαπωνικά στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και δούλεψε ως ανταποκρίτρια των The Times στο Τόκιο από το 1990 ως το 1994. Σήμερα αρθρογραφεί στην ίδια εφημερίδα ως κριτικός φωτογραφίας. Ζει στο Λονδίνο.

Σόρογκας Σωτήρης

Ο Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ Αθηνών με υποτροφία του ΙΚΥ και έχει εκθέσει εκτός από την Ελλάδα σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης και της Αμερικής, εκπροσωπώντας, μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού, της Εθνικής Πινακοθήκης ή ιδιωτικών γκαλερί την ελληνική τέχνη. Έργα του υπάρχουν σε μουσεία, πινακοθήκες, οργανισμούς, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Δίδαξε σχέδιο και χρώμα στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου από το 1964 ως το 2003. Σήμερα είναι Ομότιμος Καθηγητής. Το 2004 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο της καλλιτεχνικής του προσφοράς.

Vigarello Georges

O George Vigarello γεννήθηκε το 1941 στο Μονακό. Είναι καθηγητής στη Σορβόννη (Universite de Paris V) και διευθυντής σπουδών στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales. Έργα του είναι: Le corps redresse. Histoire d un pouvoir pedagogique (Delarge, 1978), Le Propre et le sale. L hygiene du corps depuis le Moyen Age (Seuil, 1985), Une histoire culturelle du sport. Techniques d hier et d aujourd hui (Robert Laffont/ EPS, 1988), Le Sain et la malsain. Sante et mieux etre depuis le Moyen Age (Seuil, 1993), Histoire du viol, XVIe-XXe siecles (Seuil, 1998), Passion sport, Histoire d une culture (Textuel, 2000), καθώς και η επιμέλεια κριτικής έκδοσης του De la sobriete, conseils pour vivre longtemps - Luigi Cornaro, 1558 (Jerome Millon, 1991

Κοκκόρης Ευάγγελος

Ο Ευάγγελος Κοκκόρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Σπούδασε φλάουτο και σύνθεση στην Αθήνα και στη Βενετία, όπου μελέτησε επίσης Ιστορία της Τέχνης. Η ενασχόληση του άλλωστε με τις εικαστικές τέχνες υπήρξε πάντοτε γόνιμη και δημιουργική. Έχει δώσει πολυάριθμες συναυλίες και κοντσέρτα μουσικής δωματίου. Έργα του για μικρά και μεγάλα σύνολα έχουν παρουσιαστεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Επί σειρά ετών συνεργάστηκε με Μουσικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα διδάσκοντας Ανώτερα θεωρητικά, Σύνθεση, Ιστορία και Μορφολογία της Μουσικής όπως και Ιστορία της Τέχνης. Συμμετείχε σε πολλά Ιστορικά συνέδρια και συνεργάστηκε με το Κέντρο Μελετών Ιονίου, εμβαθύνοντας στις επιδράσεις που δέχτηκε ο Ελληνισμός από τη Δύση και την Ανατολή. Είναι συγγραφέας της μελέτης "Η μουσική και η ιστορία της" η οποία έχει εκδοθεί από τον Μουσικό Οίκο "Φ. Νάκας". Η Εργογραφία του περιλαμβάνει δύο CDs τα οποία τιτλοφορούνται "Τραγούδια του φθινοπώρου" και "Νοσταλγία της σιωπής" και κυκλοφορούν από τις εταιρείες Μotivo και Lyra, όπως επίσης πολλά άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά έντυπα. Είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Ωδείου Φίλιππος Νάκας, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών και του κέντρου Μελετών Ιονίου.

Λουκιανός Γιάννης

Ο Γιάννης Λουκιανός γεννήθηκε στον Ιο των Κυκλάδων. Σπούδασε σχέδιο και παρακολούθησε μαθήματα ψηδιδωτού και του βοτσαλωτού, κοσμώντας κτίρια και πολλές αυλές. Αποκατέστησε τα βοτσαλωτά : -Το 1997 της Μήλου -Το 2000 της ιστορικής αυλής της Μητρόπολης της Σύρου -Το 2001 της αυλής των Αγίων Αναργύρων στο Μάννα της Σύρου. Μίλησε σε πολλά σχολεία, καθώς και στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, για την τέχνη και την ιστορία του ψηφιδωτού και του βοτσαλωτού. Έγραψε σε περιοδικά (Living-Κτίριο) και σε τοπικές εφημερίδες. Έργα του ίδιου: -«Οι βοτσαλωτές αυλές των Κυκλάδων» Αθήνα 1999, -«Η τέχνη του ψηφιδωτού και τη τεχνική του» Εκδ. Βότσαλο, Αθήνα 2002 -«Η τεχνική της συντήρησης και αποκατάστασης των βοτσαλωτών δαπέδων» Εκδ. Βότσαλο, Αθήνα 2003 Δίδαξε για ένα χρόνο την τέχνη του ψηφιδωτού στα παιδιά του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιού στην Ιο.

Νάκου Ειρήνη

Η Ειρήνη Νάκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε Ιστορία-Αρχαιολογία και Αγγλική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα "Η ιστορική σκέψη των παιδιών μέσα σε μουσειακό περιβάλλον" στο University of London Institute of Education. Ειδικεύεται στη διδακτική της ιστορίας και τη μουσειοπαιδαγωγική και διδάσκει σχετικά μαθήματα στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει γράψει πολλά βιβλία για παιδιά και για νέους.

Φωτόπουλος Διονύσης Δ

Ο διεθνούς φήμης έλληνας σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος, αδελφός του ζωγράφου και σκηνογράφου Βασίλη Φωτόπουλου, γεννήθηκε το 1943 στην Καλαμάτα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Γιάννη Τσαρούχη, και συνδέθηκε φιλικά με τους Μόραλη, Εγγονόπουλο, Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Έ. Λαμπέτη, Μ. Μερκούρη και Ο. Ελύτη. Έχοντας περισσότερες από 250 σκηνογραφίες στο ενεργητικό του, έχει συνεργαστεί με όλους, σχεδόν, τους σημαντικούς έλληνες θεατρικούς σκηνοθέτες στο Θέατρο Τέχνης, στο Εθνικό Θέατρο, στο Κ.Θ.Β.Ε., στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο Μέγαρο Μουσικής, κ.ά., αλλά και με κορυφαίους ξένους σκηνοθέτες του θεάτρου και της όπερας (Πήτερ Χολ, Πέτερ Στάιν -"Ιούλιος Καίσαρ", "Καίσαρ και Κλεοπάτρα", "Άμλετ", "Πενθεσίλεια"-, κ.ά.). Ξεχωριστή περίπτωση στην τέχνη, γοητευτική φυσιογνωμία, πολυτάλαντος και πολυάσχολος καλλιτέχνης, μοναχικός αλλά και με τον τρόπο του κοινωνικός, εραστής του ωραίου και του "χειροποίητου", όπως συνηθίζει να λέει. Φανατικός της Επιδαύρου, ως κάτοικος και ως θεατής ανάλογα με την παράσταση, αλλά και του αθηναϊκού κέντρου (το σπίτι-εργαστήρι του βρίσκεται στο Λυκαβηττό). Το 2002 παρουσιάστηκε, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ του Σπολέτο, μεγάλη αναδρομική έκθεση των θεατρικών του σκηνογραφιών, η οποία περιόδευσε, στη συνέχεια, στο Λονδίνο, το Βερολίνο, την Πράγα και τη Φλωρεντία. Η ίδια έκθεση φιλοξενήθηκε, στη συνέχεια, από τον Δεκέμβριο 2005 έως τον Μάρτιο του 2006, στη νέα πτέρυγα του Μουσείου Μπενάκη, επί της οδού Πειραιώς, στο πλαίσιο ενός μεγαλύτερου αφιερώματος -αναδρομής στο σύνολο του έργου του.

Οικονόμου Μαρία

Η Μαρία Οικονόμου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Μουσειολογίας και Νέων Τεχνολογιών στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και της Γλασκώβης και εργάστηκε στο Μουσείο Πιτ Ρίβερς του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές μουσειολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Αντζουλάτου - Ρετσίλα Ευρυδίκη

Η Ευρυδίκη Αντζουλάτου-Ρετσίλα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια διαπολιτισμικών σπουδών στο τμήμα ξένων γλωσσών μετάφρασης και διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου

Γιακουμάκη Νάγια

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο. Σπούδασε στη σχολή φωτογραφίας Focus στην Αθήνα, στο "West Surrey College of Art and Design" και στο "London College of Printing" (1988-92).

Λυριτζής Γιάννης

Ο Ιωάννης Λυριτζής είναι Καθηγητής Αρχαιομετρίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Πρόεδρος στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών, ιδρυτής και διευθυντής της Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας στη Ρόδο και αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών στη Ντιζόν. Έχει συγγράψει επτά βιβλία, πληθώρα άρθρων σε διεθνή και ελληνικά επιστημονικά περιοδικά και είναι ιδρυτής και διευθυντής έκδοσης του διεθνούς περιοδικού Mediterranean Archaeology and Archaeometry. Έχει εργαστεί στο Υπουργείο Πολιτισμού και στη Ακαδημίας Αθηνών και ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Bordeaux III. Μεταδιδακτορική έρευνα περάτωσε στα Πανεπιστήμια Εδιμβούργου, ΜακΜάστερ Καναδά και Οξφόρδης. Στις πρωτότυπες ερευνητικές του δραστηριότητες περιλαμβάνεται η ανάπτυξη δύο μεθόδων χρονολόγησης αρχαιολογικών υλικών, με φωταύγεια σε μεγαλιθικά κτίρια και με πυρηνική ανάλυση στην ενυδάτωση οψιανών εργαλείων. Το έργο του αναφέρεται στα διεθνή citation indices και τα τωρινά του ερευνητικά ενδιαφέροντα εστιάζουν στην πυρηνική χρονολόγηση διαφόρων αρχαιολογικών υλικών, την αρχαιοαστρονομία, τη γεωφυσική και στις φυσικές μεθόδους ανάλυσης αρχαιολογικών υλικών.

Ορφανίδη Λάια

Η Λάια Ορφανίδη είναι Αρχαιολόγος, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στο Παρίσι με ειδικές σπουδές Μουσειολογίας στη Σορβόννη και στην UNESCO. Εργάζεται ως ερευνήτρια στο Κέντρον Ερεύνης της Αρχαιότητος της Ακαδημίας Αθηνών και διδάσκει στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Αιγαίου.

Κοκκορού - Αλευρά Γεωργία

Η Γεωργία Κοκκορού-Αλευρά είναι καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Kagan Donald

O Ντόναλντ Κέιγκαν (Donald Kagan) Ο Ντόναλντ Κέιγκαν είναι διακεκριμένος κλασικιστής και ιστορικός και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Γιέιλ. Το 2002 του απονεμήθηκε το National Humanities Medal. Θεωρείται παγκοσμίως ο πιο έγκυρος σύγχρονος μελετητής της ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου. Έχει γράψει πολλά βιβλία με θέμα την αρχαιότητα αλλά και τη σύγχρονη εποχή. Ζει στο Χάντμεν του Κονέκτικατ.

Cartledge Paul

O Paul Cartledge σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Είναι καθηγητής κλασικής ιστορίας στη Σχολή Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Cambridge και διευθυντής κλασικών σπουδών στο Clare College του Καίμπριτζ. Είναι επίσης μέλος της συντακτικής επιτροπής των επιθεωρήσεων "Dialogos", "International History Review" και "History of Political Thought". Έχει γράψει, έχει δημοσιεύσει κι έχει συμμετάσχει στη συγγραφή πολλών βιβλίων πάνω στο αντικείμενό του. Ανάμεσα στις πλέον πρόσφατες εργασίες του συγκαταλέγονται τα εξής: "The Greeks: A Portrait of Self and Others (1997), "Democritus" (1998), "Political Thought in Ancient Greece: Elite and Mass from Homer to Plutarch", "The Spartans", "Spartan Reflections", "Alexander the Great: The Hunt for a New Past", καθώς και το "The Cambridge Illustrated History of Ancient Greece".

Αδάμ - Βελένη Πολυξένη

Γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε και κατοικεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται ως αρχαιολόγος στην ΙΣΤ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Ανέσκαψε στη Φιλυριά Κιλκίς, στη Ιερισσό και τη Μένδη Χαλκιδικής, στην Πέλλα, στην Αραβησσό, σε ανασκαφές της πόλης της Θεσσαλονίκης, στα Βρασνά, την Αρέθουσα, την Απολλωνία και την Ασπροβάλτα του νομού Θεσσαλονίκης. Κύρια έργα της θεωρούνται η ανασκαφική έρευνα στην ελληνιστική πόλη των Πετρών Φλώρινας και η διαμόρφωση και η ανάδειξη της Αρχαίας Αγοράς Θεσσαλονίκης. Συμμετείχε με ανακοινώσεις σε διεθνή, πανελλήνια και τοπικά συνέδρια και έχει δημοσιεύσει 56 μελέτες και άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά σχετικά με κεραμική, μεταλλοτεχνία, γλυπτική, νομισματική και επιγραφική της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής. Αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής ήταν οι "Μακεδονικοί βωμοί" των αυτοκρατορικών χρόνων της Θεσσαλονίκης και της Βέροιας. Συμμετείχε σε οργανώσεις εκθέσεων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και συνεδρίων. Από το 1987 υποστηρίζει γραμματειακά την ετήσια συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη και επιμελείται την έκδοση των πρακτικών της· παράλληλα και με άλλες επιμέλειες αρχαιολογικών εκδόσεων. Έχει κάνει 25 περίπου διαλέξεις σχετικές με το αντικείμενό της για το ευρύ κοινό, καθώς και επιμορφωτικές ομιλίες στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Θεσσαλονίκης και στη Σχολή Ξεναγών Θεσσαλονίκης. Για την προσφορά της στην επιστήμη της βραβεύτηκε το 1998 από τη Societes des Encouragement au Progres της Γαλλικής Ακαδημίας. Έχει συγγράψει σενάρια αρχαιολογικών ντοκυμαντέρ για την ΕΤ3, ενώ από το Μάρτιο του 1998 έχει εβδομαδιαία εκπομπή για την αρχαιολογία στον 9.58FM. Επί διετία αρθρογραφούσε σε επιφυλλίδες των εφημερίδων "Θεσσαλονίκη" και "Αγγελιοφόρος της Κυριακής". Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη θεωρία και την πράξη του θεάτρου

Koestler Arthur

Ο Άρθουρ Καίσλερ (1905-1983) γεννήθηκε στη Βουδαπέστη. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Βιέννης και ασχολήθηκε μετά με τη δημοσιογραφία. Κατά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, ενώ κάλυπτε τα γεγονότα ως απεσταλμένος της αγγλικής εφημερίδας News Chronicle, συνελήφθη από τους φασίστες του στρατηγού Φράνκο, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τελικά απελευθερώθηκε και επέστρεψε στην Αγγλία, όπου έζησε μέχρι την αυτοκτονία του. Από τα πολλά έργα του, ξεχωρίζουν τα ακόλουθα: "Σταυροφορία χωρίς σταυρό", "Ο κομισάριος και ο γιόγκι", "Η πράξη της δημιουργίας", "Φάντασμα στη μηχανή", "Ο λωτός και το ρομπότ".

Καρύδης Χρήστος Χ

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1978. Yποψήφιος διδάκτωρ συντήρησης και ιστορίας πάνω στα υφάσματα του Αγίου Όρους, όπου παράλληλα με την έρευνα του διδάσκει συντήρηση εκκλησιαστικού και εθνογραφικού υφάσματος στο University of Lincoln -υποτροφία από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και του Zibby Garnett Travelling Fellowship. H διδακτορική του έρευνα επικεντρώνεται στον Ορθόδοξο Χριστιανικό Σάκκο 15ου έως 19ου αιώνα του Αγίου Όρους σε συνεργασία με το ερευνητικό τμήμα της Ορμύλιας (Diagnostic Art Center) και το ερευνητικό τμήμα του University College of London. Μεταπτυχιακές σπουδές στην συντήρηση υφάσματος (Textile Conservation Centre, University of Southampton) - υποτροφία από το Α. Λεβέντιο Ίδρυμα. Πτυχιούχος του πανεπιστημίου De Montfort, UK συντήρηση-αποκατάσταση έργων τέχνης (BA Hons). Πτυχίο Συντήρησης έργων ζωγραφικής (Ι.Ι.Ε.Κ Πετρά) και μουσειακών σπουδών (Christies). Πτυχίο αγιογραφίας φορητής εικόνας και τοιχογραφίας (Ιεράς Μητρόπολης Νικαίας). Είναι υπεύθυνος καταγραφής εκκλησιαστικών υφασμάτων της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου σε συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών-ΙΒΕ. Συμβουλευτικές δραστηριότητες σε δώδεκα Ιερά Καθιδρύματα του Αγίου Όρους για την συντήρηση και αποθήκευση υφασμάτινων έργων τέχνης. Πραγματοποίησε πρακτική εξάσκηση σε υφασμάτινα έργα τέχνης των Museum of London, Whitworth Art Gallery-University of Manchester, Hampshire Regiment Museum- Winchester και για το Μουσείο Μπενάκη. Συνεργασία με την 1η, 5η και 10η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και για τα μουσεία και τις συλλογές του Αγίου Όρους, Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/λεως, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Αθήνα, Πελλο/νησο (Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης), Ισπανία (Museum of Barcelona, Santa Maria del Mar, Servei de Bens I Mobles de la Generalitat de Catalunya), Κολομβία (Καθεδρικός της Cartagena de Indias), Αγγλία (Lincolnshire County Council). Εισηγητής σεμιναρίων συντήρησης υφάσματος για την Time Heritage (Εταιρεία Διαχείρισης Πολιτιστικής Κληρονομιάς). Είναι μέλος διεθνών οργανισμών (I.I.C-Ελληνικό Τμήμα, I.C.O.M.O.S- Ελληνικό Τμήμα, Friends of Mount Athos, κ.ά.) Επιστημονικός συνεργάτης του αρχαιολογικού περιοδικού "Corpus" από το 2000. Άρθρα του δημοσιεύονται επίσης: στα "Νέα της Τέχνης", "Αρχαιολογία & Τέχνες", "I.I.C- Ελληνικό τμήμα", "Ε-Ιστορικά" της Eλευθεροτυπίας, "National Geographic-Ελληνικό", "Πεμπτουσία", E and T της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας-Υπουργείο Ανάπτυξης, Art & Archaeology Technical Magazine-Getty Institute. Επιμέλεια διδακτικών σημειώσεων για την συντήρηση υφάσματος του πανεπιστημίου Lincoln (τμήμα συντήρησης).

Taine Hippolyte Adolphe

Γάλλος ιστορικός και κριτικός τέχνης (1828-1893).

Benjamin Walter

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1892 στο Βερολίνο και αυτοκτόνησε στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 στα ισπανικά σύνορα, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Τα κυριότερα έργα του είναι: - "Goethes wahlverwandtschaften" ("Οι εκλεκτικές συγγένειες του Γκαίτε") - "Ursprung des deutschen trauerspiels" ("Προέλευση της γερμανικής τραγωδίας") - "Das kunstwerk im zeitalter seiner technischen reproduzierbarkeit" ("Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του") - "Einbahnstrasse" (Μονόδρομος") - "Berliner kindheit um neunzehnhundert" ("Η παιδική ηλικία του Βερολίνου γύρω στα 1900") Και διάφορα δοκίμια, που ανήκουν στην ημιτελή και αποσπασματική εργασία του "Paris, die haupstadt des 19. Jahr hunderts" ("Παρίσι, η πρωτεύουσα του 19ου αιώνα

Σκάρος Ζήσης

Ο Ζήσης Σκάρος γεννήθηκε στα Κανάλια της Δυτικής Θεσσαλίας το 1917. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Στα Γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1938 με τη νουβέλα "Οι δυνατοί". Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, πιάστηκε από τους Γερμανούς και κλείστηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Από κει μεταφέρθηκε στις κλούβες τραίνων, βαγόνια-ασπίδες, μπροστά από την ατμομηχανή, στις επιθέσεις των ανταρτών. Από αυτή την εμπειρία έγραψε το χρονικό "Οι κλούβες". Άλλα έργα του "Χαραυγή", διηγήματα, "Το ταξίδι της φιλίας", εντυπώσεις, "Οι ρίζες του ποταμού", μυθιστόρημα (κρατικό βραβείο), "Το κορίτσι με το σαντούρι", διηγήματα, "Κρίσιμη καμπή", μυθιστόρημα, "Ο κόσμος των ελπίδων", μυθιστόρημα κ.ά. Κατά τη δικτατορία έζησε αυτοεξόριστος στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες και το 1969 εκλέχτηκε πρόεδρος του κεντρικού συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών Επιτροπών. Από το 1977 έως το 1982 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

Αγραφιώτης Δημοσθένης

Ο Δημοσθένης Αγραφιώτης (1946), είναι Καθηγητής Κοινωνιολογίας στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας. Επικεντρώνει τα ερευνητικά ενδιαφέροντά του στις κοινωνικές και πολιτιστικές διαστάσεις της υγείας, της επιστήμης και της τέχνης.

Τσάτσος Κωνσταντίνος

Κωνσταντίνος Τσάτσος (1899-1987). Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γεννήθηκε στην Αθήνα, πρωτότοκος γιος του δικηγόρου και πολιτικού Δημητρίου Τσάτσου και της Θεοδώρας το γένος Ευστρατιάδη με καταγωγή από την Τεργέστη. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Θεμιστοκλή. Μαθήτευσε στο σχολαρχείο Μακρή, το β΄ γυμνάσιο Νεαπόλεως και το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαιδεύσεως. Παράλληλα έκανε μαθήματα στο σπίτι του με τον Jules Basset, ο οποίος τον έστρεψε προς τη λογοτεχνία και φίλος από τα παιδικά του χρόνια με τον ποιητή Αλέξανδρο Εμπειρίκο. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1914-1918). Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε στο Παρίσι στην ελληνική αποστολή στο Συνέδριο Ειρήνης υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας (1920-1923) συνδέθηκε φιλικά με τον Κωστή Παλαμά. Το 1924 παντρεύτηκε τη Λιλή Ζαρίνη · ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Από το 1924 ως το 1928 σπούδασε φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στη Χαϊδελβέργη και επηρεάστηκε κυρίως από τον καθηγητή του Heinrich Rickert. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα ανέλαβε το δικηγορικό γραφείο του πατέρα του και το 1929 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής με θέμα της διδακτορικής του διατριβής Η Νομική ως τεχνική και επιστήμη και πήρε μέρος στην ίδρυση του περιοδικού - οργάνου της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας "Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας Επιστημών" από κοινού με τους Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο (η μακρόχρονη φιλία του Τσάτσου με τους οποίους είχε ξεκινήσει στη Χαϊδελβέργη) και Μιχάλη Τσαμαδό. Το 1930 παντρεύτηκε την Ιωάννα Σεφεριάδη, με την οποία απέκτησε δυο κόρες τη Δέσποινα και τη Θεοδώρα. Την ίδια χρονιά εκλέχτηκε υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα της υφηγεσίας του Φιλοσοφία και επιστήμη του Δικαίου. Δυο χρόνια αργότερα διορίστηκε έκτακτος καθηγητής στη νεοϊδρυθείσα τότε έδρα Εισαγωγής στην Επιστήμη του Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου και εξέδωσε το σύγγραμμα "Το πρόβλημα της ερμηνείας του Δικαίου". Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά απορρίφτηκε πρόταση για εκλογή του σε τακτικό καθηγητή και ο Τσάτσος εξορίστηκε στη Σκύρο (1939) και τις Σπέτσες (1940). Μετά την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου το καθεστώς αρνείται να δεχτεί το αίτημά του να καταταγεί εθελοντικά και τον τοποθετεί (μαζί με τους Ι.Κακριδή και Ι. Θεοδωρακόπουλο) στην Πνευματική Επιστράτευση του Πολέμου. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος σε ομάδα φυγάδευσης ελλήνων και άγγλων αξιωματικών και στις οργανώσεις ΕΟΧΑ, ΕΚΚΑ και Σοσιαλιστική Ένωση (βραχύβια πολιτική οργάνωση με αντιβασιλικό και αντικομουνιστικό προσανατολισμό). Παύτηκε από τη θέση του στο πανεπιστήμιο και διώχτηκε όταν την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου 1941 μέσα στο αμφιθέατρο κήρυξε την επομένη ημέρα εθνική επέτειο ελευθερίας. Από το 1944 ως το 1945 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου διορίστηκε τεχνικός σύμβουλος της εξόριστης κυβέρνησης Τσουδερού. Στην Ελλάδα επέστρεψε μετά την απελευθέρωση και το 1946 παραιτήθηκε από το πανεπιστήμιο. Διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών και Προνοίας (1945), βουλευτής Αθηνών (1946), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1949-50), υφυπουργός Συντονισμού (1950-1951), υπουργός Προεδρίας (1956-1961), υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας (1962-1963), υπουργός Δικαιοσύνης (1967), υπουργός Πολιτισμού (1974), πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (1975). Το 1953 ταξίδεψε στις Η.Π.Α., όπου δίδαξε για δυο χρόνια στο ελεύθερο πανεπιστήμιο του Ευάγγελου Παπανούτσου Αθήναιον. Υπήρξε συνιδρυτής της ΕΡΕ. Το 1961 εκλέχτηκε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1965 πρόεδρός της. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου συμμετείχε στην έκδοση της "Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών. Το 1975 από τη θέση του Προέδρου Επιτροπής του Συντάγματος διέταξε το κάψιμο των φακέλων πολιτικών φρονημάτων των υπαλλήλων του Υπουργείου Πολιτισμού που είχε συντάξει το δικτατορικό καθεστώς. Υπήρξε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου της Σορβόννης, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού (1979), ξένος εταίρος της Βασιλικής Ακαδημίας του Μαρόκκου και της Ακαδημίας της Ρουμανίας (1980), μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών Τέχνης και Γραμμάτων. Για την προώθηση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Κουντεχόβε-Καλλέργη. Πέθανε το 1987 στην τελευταία κατοικία του στην Κηφισιά. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κωνσταντίνου Τσάτσου βλ. Τσιρόπουλος Κώστας Ε., "Τσάτσος Κωνσταντίνος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988, Μυλωνά Δέσποινα, "Χρονολόγιο Κωνσταντίνου Τσάτσου", Επτά Ημέρες Καθημερινής, 19/10/1997, σ.3-7 και Μυλωνά-Τσάτσου Δέσποινα, "Βιοχρονολόγιο Κωνσταντίνου Δημ. Τσάτσου", Νέα Εστία 142, Χριστούγεννα 1997, αρ.1690, σ.3-10. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Δαββέτας Δημοσθένης

Ο Δημοσθένης Δαββέτας γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Νομικά στη Θεσσαλονίκη και κινηματογράφο στο Παρίσι και πήρε διδακτορικό στη Φιλοσοφία της Τέχνης από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Από το 1983 έως το 1990 εργάστηκε, ως βασικός συνεργάτης, στην εφημερίδα "Liberation". Υπήρξε αρθρογράφος εφημερίδων όπως οι "Art Forum", "Art Studio", "Parkett", "Risk", κ.ά. Διδάσκει και δίνει διαλέξεις σε Σχολές Καλών Τεχνών και σε πανεπιστήμια σ όλον τον κόσμο.

Βούλγαρης Κώστας

Ο Κώστας Βούλγαρης γεννήθηκε στα Δολιανά Αρκαδίας το 1958. Γράφει στα περιοδικά "Ο Πολίτης" και "Πλανόδιον", επιμελείται τις σελίδες βιβλίου της "Κυριακάτικης Αυγής" και γράφει κριτική ποίησης και πολιτικές επιφυλλίδες στα "Νέα". Στις εκδόσεις Γαβριηλίδης κυκλοφορούν τα βιβλία του: "Κ. Γ. Καρυωτάκης. Φύλλα πορείας" (δοκίμια, 1998), "Τέος Σαλαπασίδης. Μία παρουσίαση" (1999, στη σειρά "Εκ Νέου" την οποία και διευθύνει), "Από την ήττα στη σιωπή" (Δοκίμια, 2000), "Όψεις της σύγχρονης ποίησης. Δοκιμή πρώτη" (2003). Εμφανίστηκε στην πεζογραφία με το βιβλίο "Στο όνειρο πάντα η Πελοπόννησο" (Γαβριηλίδης, 2001), το οποίο μαζί με "Τα άλογα της Αρκαδίας" (Πόλις, 2002) και το "Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη" (Πόλις, 2003), ανήκουν στον ανοικτό αφηγηματικό κύκλο "Το εμφύλιο σώμα".

Hughes Anthony

Ο Άντονυ Χιουζ διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Λιντς. Το ερευνητικό του έργο σχετικά με τον Μιχαήλ Άγγελο και την τέχνη του 16ου και του 17ου αιώνα είναι πολύ γνωστό. Έχει εκδώσει, μαζί με άλλους, το έργο Η Γλυπτική και οι αναπαραγωγές της (1997

Χριστιανόπουλος Ντίνος

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ (1931). Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και από το 1958 ως το 1965 εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης. Παράλληλα το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε υπό τη διεύθυνσή του το περιοδικό "Διαγώνιος", που κυκλοφόρησε ως το 1983 με ολιγόχρονες παύσεις. Το 1962 δημιούργησε τις "Εκδόσεις της Διαγωνίου" και από το 1965 εργάστηκε ως διορθωτής και επιμελητής. Το 1974 ίδρυσε τη Μικρή Πινακοθήκη της Διαγωνίου που έχει ως στόχο την προβολή νέων καλλιτεχνών της συμπρωτεύουσας, με στενούς συνεργάτες του Κάρολο Τσίζεκ και Νίκο Νικολαΐδη. Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Βιογραφία" στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Μορφές". Τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Εποχή των ισχνών αγελάδων". Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τοποθετείται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της ομάδας που είναι γνωστή ως "Κύκλος της Διαγωνίου" και κινήθηκε στο πλαίσιο του ομώνυμου περιοδικού που ο ίδιος ίδρυσε (Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Τάσος Κόρφης, Βασίλης Καραβίτης κ.α.). Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ντίνου Χριστιανόπουλου βλ. Ζήρας Αλεξ., "Χριστιανόπουλος Ντίνος", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Χριστιανόπουλος Ντίνος

Σφυρίδης Περικλής

Ο Περικλής Σφυρίδης γεννήθηκε το 1933 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως καρδιολόγος έως το 1994. Διατέλεσε πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης από το 1975 μέχρι το 1981. Στα γράμματα εμφανίστηκε με ποιητική συλλογή το 1974 και συνεργάστηκε στενά με το περιοδικό "Διαγώνιος". Από το 1985 έως το 1990 κυκλοφόρησε την ετήσια έκδοση με ανέκδοτα κείμενα πεζογράφων της Θεσσαλονίκης "Παραφυάδα". Από το 1987 έως το 1996 ήταν σύμβουλος έκδοσης (υπεύθυνος ύλης) του περιοδικού "Το τραμ". Το 1996 διοργάνωσε το συνέδριο "Παραμυθία Θεσσαλονίκης" για την πεζογραφία της πόλης από το 1912 μέχρι το 1995 και επιμελήθηκε τα πρακτικά του συνεδρίου (1997). Στο διήγημα του "Το μυστικό" βασίζεται η ταινία του Τάσου Ψαρά "Η άλλη όψη" (1991), το σενάριο της οποίας έγραψε ο ίδιος μαζί με το σκηνοθέτη. Άλλα δύο διηγήματά του έγιναν τηλεταινίες από την ελληνική τηλεόραση (ΕΡΤ): "Καρτέλα ασθενούς" και "Το μπλέξιμο".

Κοτιώνης Ζήσης

Ο Ζήσης Κοτιώνης είναι διδάκτωρ αρχιτέκτων (ΕΜΠ), αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Είναι συγγραφέας τριών βιβλίων θεωρίας και ερμηνείας της αρχιτεκτονικής. Διατηρεί γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών στην Αθήνα και τον Βόλο. Μελέτες και έργα του έχουν δημοσιευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό

Αντονάς Αριστείδης

Ο Αριστείδης Αντονάς ξεκίνησε τις σπουδές του στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά τις εγκατέλειψε το 1984 για να αποφοιτήσει ως Αρχιτέκτων Μηχανικός από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1988 και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Nanterre. Δίδαξε φιλοσοφία, θεωρία της αρχιτεκτονικής αλλά και αρχιτεκτονικό σχεδιασμό σε πανεπιστήμια όπως το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Massachussets Institute of Technology και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από την ηλικία των δέκα ετών (κατά τις θερινές διακοπές, όσο έλειπε από την πόλη) παρουσίασε έντονη αλλεργική δύσπνοια που τον ανάγκαζε να μένει ξύπνιος τις νύχτες. Άρχισε να γράφει στη διάρκεια των μοναχικών αυτών αϋπνιών, στην αρχή θεατρικά έργα και κατόπιν πεζογραφία. Μαζί με τον εικαστικό καλλιτέχνη Ζάφο Ξαγοράρη και την ποιήτρια Φοίβη Γιαννίση (που έζησε μαζί του επί δεκαεπτά χρόνια) εξέδωσε το Λογοτεχνικό Περιοδικό Μαύρο Μουσείο που κυκλοφόρησε το 1986 με ψευδυπόγραφα κείμενα, διανθισμένα με πλαστά βιογραφικά υποτιθεμένων πεζογράφων: τα δημοσιεύματα παρουσιάζονταν αναμεμειγμένα με αληθινά στοιχεία που φανέρωναν τους πραγματικούς συντελεστές του περιοδικού. Ο συγγραφέας Ε. Χ. Γονατάς (από τους λίγους που αντελήφθησαν τη φάρσα) έγινε ο δάσκαλός του στη γραφή και στην ανάγνωση. Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι ο Αντονάς γνώρισε τη φιλοσοφική σκηνή της εποχής και ήρθε σε επαφή με τον Jaques Derrida. Επέστρεψε από την Γαλλία και εργάστηκε ως επαγγελματίας αρχιτέκτων: έκτισε κατοικίες και καταστήματα, σχεδίασε επίσης σειρά κτισμάτων χωρίς εργοδοτική εντολή, προτείνοντας την εγκατάσταση ιδιόμορφων κτιριολογικών προγραμμάτων σε ειδικές τοποθεσίες. Τα λογοτεχνικά του κείμενα χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνσει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αφηγήματα τρόμου, περιπετειώδεις ιστορήσεις, αστυνομικά διηγήματα, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, αδύνατοι αποχωρισμοί, αποκρυφιστικές αλληγορίες, ηθικές παραβολές.

Ζαχαροπούλου Κατερίνα

Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Αθήνα και παρακολούθηκε ειδικά παιδαγωγικά σεμινάρια για τη σύγχρονη τέχνη στο Centre George Pompidou. Ανέπτυξε πλούσια παιδαγωγική δραστηριότητα σε θέματα σύγχρονης τέχνης χωρίς να σταματήσει να εργάζεται ως καλλιτέχνης. Έχει πραγματοποιήσει εκπαιδευτικά προγράμματα στο Chicago Cultural Center, την Εθνική Πινακοθήκη, το ΕΜΣΤ (Φιξ), το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και σε αρκετούς δήμους στην Ελλάδα. Από το 1995 συνεργάζεται με την ΕΡΤ σε προγράμματα για τα εικαστικά. Έχει επιμεληθεί και κατασκευάσει το βιβλίο Παιχνίδι με την τέχνη και το CD-ROM Ο σταθμός της τέχνης από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Επίσης αρθρογραφεί συχνά, ενώ έχει επιμεληθεί και παρουσιάσει ραδιοφωνικές εκπομπές για την τέχνη. Έχει εκθέσει έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.

Καλλιγάς Μαρίνος

Ο Μαρίνος Καλλιγάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1906 και πέθανε το 1985. Σπούδασε πρώτα νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ιστορία της τέχνης πλάι σε κορυφαίους δασκάλους στο Μόναχο, το Βερολίνο και το Wurzburg, από όπου πήρε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1935. Αρκετά νωρίς τα ενδιαφέροντά του αποκρυσταλλώθηκαν πάνω σε δύο βασικούς άξονες, τη βυζαντινή και τη νεότερη τέχνη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, δίδαξε ιστορία της τέχνης στο Πολυτεχνείο ως επιμελητής (1941), διετέλεσε έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (1942) και υφηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (1946). Από το 1949 έως το 1971 υπηρέτησε ως διευθυντής την Εθνική Πινακοθήκη. Στη δημιουργική και εμπνευσμένη θητεία του οφείλεται η ίδια η σύσταση και η στέγαση της Πινακοθήκης στη σημερινή της θέση. Υπήρξε μέλος της Διεθνούς Καλλιτεχνικής Επιτροπής της Βενετίας (Biennale) και του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ενώσεως Κριτικών της Τέχνης (AICA), έλαβε ενεργό μέρος σε πολλές επιτροπές για την οργάνωση διεθνών εκθέσεων, συμμετείχε στα διοικητικά συμβούλια των μεγαλύτερων ελληνικών μουσειακών οργανισμών και πνευματικών ιδρυμάτων. Το Πανεπιστήμιο Αθηνών του απένειμε τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορος (1983) και η πολιτεία τον τίμησε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος. Η πλούσια συγγραφική του παραγωγή περιλαμβάνει μελέτες και επιστημονικά άρθρα σε αρχαιολογικά και επιστημονικά περιοδικά, τα τακτικά του δημοσιεύματα από το 1940 έως το 1970 στην εφημερίδα "Το Βήμα" και κυρίως τα έργα του: "Die Hagia Sophia von Thessalonike", Wurzburg 1935 (διδακτορική διατριβή)· "Η αισθητική του χώρου της ελληνικής εκκλησίας στο Μεσαίωνα", Αθήνα 1946· "Γιαννούλης Χαλεπάς. Η ζωή και το έργο του (1851-1938)", Αθήνα 1972· "Εικόνες του ελληνικού χώρου μετά την απελευθέρωση", υδατογραφίες και σχέδια C. Rottmann και L. Lange, Αθήνα 1977· "Νικόλας Γύζης ο άγνωστος, 1842-1901", Αθήνα 1980· "Νεοελληνική Τέχνη. Ζωγραφική, Γλυπτική, Χαρακτική", Α. Τάσσος (επιμ.), Αθήνα 1980· "Νικόλας Γύζης. Η ζωή και το έργο του (1842-1901)", Αθήνα 1981· "Έλληνες ζωγράφοι στην Εθνική Πινακοθήκη (μια επιλογή)", Αθήνα-Γιάννινα 1984.

Φίκας Ιωάννης

Ο Ιωάννης Φίκας γεννήθηκε το 1962. Είναι διδάκτορας της φιλοσοφίας και έχει διδάξει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται ως Διευθυντής Πληροφορικής στο Αμερικάνικο Κολέγιο Ελλάδος. Είναι συγγραφέας βιβλίων με φιλοσοφικό και ανθρωπολογικό περιεχόμενο.

Αλεβίζου Ντενίζ - Χλόη

Η Ντενίζ - Χλόη Αλεβίζου, είναι ιστορικός της τέχνης, δρ. του Πανεπιστημίου Κρήτης, με πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία. Μελέτης της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Μουμτζίδου Φανή

Η Φανή Μουμτζίδου είναι απόφοιτος του Αμερικανικού Κολεγίου "Ανατόλια" της Θεσσαλονίκης, της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Βενετίας και της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Υπήρξε υπότροφος του Ι.Κ.Υ. και της Επιτροπής Ερευνών του Α.Π.Θ. και ως μεταπτυχιακή υπότροφος φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή της Βενετίας, στο Τμήμα Ιστορίας και Κριτικής της Τέχνης. Το 2001 υποστήριξε με επιτυχία τη διδακτορική της διατριβή στο Α.Π.Θ. Δίδαξε Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας) και διδάσκει στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο (Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών - Η Ιστορία των Τεχνών στην Ευρώπη). Συμμετείχε σε ερευνητικά προγράμματα, έλαβε μέρος σε συνέδρια και ημερίδες, δημοσίευσε άρθρα και μελέτες και πραγματοποίησε διαλέξεις, προσκεκλημένη από έγκριτους φορείς. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του Α.Π.Θ., όπου αναλαμβάνει το σχεδιασμό και την επιμέλεια εκθέσεων και εκδόσεων. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο της έρευνας ζητημάτων Ιστορίας και Κριτικής της Τέχνης

Πέτρου Ιωάννης Σ.

Ο Ιωάννης Σ. Πέτρου είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του Α.Π.Θ. Ασχολείται με τη μελέτη των κοινωνικών προβλημάτων και το ρόλο των συμβολικών συστημάτων στην κοινωνία και τον πολιτισμό.

Ντάφλος Κώστας

Γεννήθηκε στην Αθήνα (1971). Αρχιτέκτονας Ε.Μ.Π., (βραβεία επιδόσεων: Θωμαίδειο, Λ. Καυταντζόγλου, Τ.Ε.Ε. 95-96, Τ.Ε.Ε. 97). Γλύπτης Α.Σ.Κ.Τ. (εργαστήριο Γ. Λάππα). Μεταπτυχιακές σπουδές στις "Ψηφιακές Μορφές Τέχνης", Α.Σ.Κ.Τ. με συνεργαζόμενο το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ & Πληροφορικής του Πανεπιστήμιου Πατρών. υποψήφιος διδάκτορας Ε.Μ.Π. Επικεντρώνει την έρευνά του στις "πλαστικές εγκαταστάσεις με αυτόματα νοήμονα αντικείμενα" και στα "διαδραστικά πραγματικά περιβάλλοντα". Εχει συμμετάσχει: σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς (10 βραβείο, έπαινος), σε διεθνείς εκθέσεις αρχιτεκτονικής και εκθέσεις τέχνης & τεχνολογίας (Βαρκελώνη, Βερολίνο, Σαγκάη). Εχει δημοσιεύσει: κείμενα, κτισμένο έργο, εικαστικό έργο, σε καταλόγους εκθέσεων και περιοδικές εκδόσεις. Διδάσκει από το 2003 το μάθημα των Εικαστικών Τεχνών στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών.

Γιατρομανωλάκης Γιώργης

Γεννήθηκε στον Ζαρό Ηρακλείου Κρήτης. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Kings College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (Ph.D.). Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει γράψει βιβλία και άρθρα για τον Όμηρο, τη λυρική ποίηση, την τραγωδία, τον Αριστοτέλη, το αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, την αρχαία ελληνική λογοτεχνική κριτική και ασχολείται με τη μετάφραση κλασικών κειμένων. Τα ενδιαφέροντα του στρέφονται επίσης στη μελέτη της σύγχρονης νεοελληνικής λογοτεχνίας και έχει γράψει βιβλία και άρθρα για τον Σολωμό, τον Σεφέρη, τον Σικελιανό, τον Ελύτη, τον Σινόπουλο, τον Εμπειρίκο, τον Ρίτσο, τον Εγγονόπουλο κ.ά. Βραβεία: -1982: Βραβείο Νίκος Καζαντζάκης -1983: Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα "Ιστορία" -1962: Β΄ Βραβείο Πανσπουδαστικής Ποίησης με κριτές τον Ο. Ελύτη, τον Γ. Ρίτσο, και τον Ν. Βρεττάκο. Εργογραφία 1. Πεζογραφία: -Λειμωνάριο, μυθιστόρημα 1η έκδοση, Αθήνα, Κάλβος, 1974. Αθήνα, Κέδρος, 1994. -Η Αρραβωνιαστικιά, μυθιστορία 1η έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1979. -Ιστορία, μυθιστόρημα 1η έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1982. Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1983. -Ανωφελές Διήγημα, μυθιστόρημα, 1η έκδοση, Αθήνα, Κέδρος 1993. -Ερωτικόν, πεζογραφήματα 1η έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1995. -Στην Κοιλάδα των Αθηνών, μυθιστόρημα 1η έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 2000. 2. Ποίηση: -Ο Ζαχαρένιος Εραστής, 11 και ένα ποιήματα, Αθήνα, Στιγμή, 1984. -Απόλογος, σχεδίασμα μετάφρασης, ποιήματα, Αθήνα, Στιγμή, 1997. 3. Αυτοτελείς Νεοελληνικές Μελέτες: -Γιώργος Σεφέρης, Μεταγραφές (Φιλολογική Επιμέλεια, Σχόλια και Επίμετρο), 1η έκδοση, Αθήνα, Λέσχη, 1980. 2η έκδοση, Αθήνα, Ίκαρος, 2000. -Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο ποιητής του Έρωτα και του Νόστου, Αθήνα, Κέδρος 1983. -Ανδρέας Εμπειρίκος, Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες (Φιλολογική επιμέλεια, Σχόλια και Επίμετρο) Αθήνα, Άγρα, 1984. -Ο Βασιλιάς της Ασίνης, Η ανασκαφή ενός ποιήματο, Αθήνα, Στιγμή, 1986. -Ανδρέας Εμπειρίκος, Ο Μέγας Ανατολικός, τόμοι 8 (Φιλολογική επιμέλεια, Σχόλια και Επίμετρα) Αθήνα, Άγρα, 1990-1992. -Ανδρέας Εμπειρίκος, Εσ-Εσ-Εσ-Ερ Ρωσία (Φιλολογική επιμέλεια, Σχόλια και Επίμετρο) Αθήνα, Άγρα, 1995. -Ανδρέας Εμπειρίκος, Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης (Φιλολογική επιμέλεια, Σχόλια και Επίμετρο) Αθήνα, Άγρα, 1984. Μεταφράσεις: Στα Αγγλικά: -The Spiritual Meadow [tr.by]: Mary Argyraki. Dedalus Ltd, 2000. -The History of a Vendetta [tr.by]: Helen Cavanagh. Dedalus Ltd, 1991. -A Report of a Murder [tr.by]: Helen Cavanagh. Dedalus Ltd, 1995. -Eroticon, [tr.by]: David Connolly. Dedalus Ltd, 1999. Στα Γερμανικά: -Der Schlaf der Rinder [tr.by]: Norbert Hauser. bruckner & Thunker, 1996. 2η έκδοση, Piper, 1998. -Bericht von einem vorbestimmten Mord. [tr.by]: Norbert Hauser. Roman DuMont, 1998. Στα Εβραϊκά: -Ιστορία [Tr.by]: Amir Zucerman, 1998.

Μπούρας Χαράλαμπος Θ.

Ο Χαράλαμπος Θ. Μπούρας σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έγινε διδάκτωρ στο Παρίσι (1964) και στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ (1965). Ως αρχιτέκτων της Διευθύνσεως Αναστηλώσεων (1958-1966) εκπόνησε μελέτες και επέβλεψε την αποκατάσταση διαφόρων μνημείων, όπως της στοάς των Άρητων στη Βραυρώνας. Καθηγητής της ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ (1966-1974) και του ΕΜΠ (1974-2000). Πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως. Έχει γράψει πολλά άρθρα για αρχιτεκτονικά μνημεία της Αρχαιότητας και του Βυζαντίου καθώς και τα βιβλία: "Η αναστήλωση της στοάς της Βραυρώνος", "Βυζαντινά σταυροθόλια με νευρώσεις", "Ιστορία της αρχιτεκτονικής" (Α και Β) και "Η νέα μονή της Χίου" (Ιστορία και αρχιτεκτονική

Μπουλώτης Χρήστος

Αρχαιολόγος και συγγραφέας. Γεννήθηκε στο νησί της Λήμνου (1952), σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Συγκριτική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Wϋrzburg (Γερμανία). Δίδαξε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και στα Μεταπτυχιακά Τμήματα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανε ανασκαφές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε διάφορα νησιά του Αιγαίου. Το 1985 διορίσθηκε αρχαιολόγος-ερευνητής στην Ακαδημία Αθηνών, με ειδικότητα κυρίως το μινωικό και το μυκηναϊκό πολιτισμό. Με την παιδική λογοτεχνία ασχολείται συστηματικά απο το 1987. Έχει γράψει μέχρι σήμερα περίπου τριάντα βιβλία. Το πρώτο του βιβλίο "Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας" κέρδισε το ευρωπαϊκό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας (Pier Paolo Vergerio, 1989). Ανάμεσα σε άλλες λογοτεχνικές διακρίσεις, τιμήθηκε στην Ελλάδα το 2000 με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας για το έργο του "Το άγαλμα που κρύωνε".

Κοκκορού - Αλευρά Γεωργία

Η Γεωργία Κοκκορού-Αλευρά είναι καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Δεληβορριάς Άγγελος

Ο Άγγελος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα, άρχισε τις σπουδές του το 1956 στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές το 1946 στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ/Μπραϊσγκάου και το 1965, έπειτα από επιτυχή διαγωνισμό, διορίστηκε στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε αρχικά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας υπό την καθοδήγηση του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου και αργότερα ως επιμελητής στις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αχαΐας και Αρκαδίας-Λακωνίας. Το 1969, με υποτροφία της Alexander von Humboldt Stiftung, άρχισε τη μελέτη της διδακτορικής του διατριβής στο Πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, την οποία και ολοκλήρωσε το 1972. Κατά το διάστημα 1972-1973 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Από το 1973 διευθύνει το Μουσείο Μπενάκη, τη ριζική ανάπλαση του οποίου ανέλαβε και ολοκλήρωσε τον Ιούνιο του 2000. Για την οργάνωση των νέων εκθεσιακών χώρων έτυχε διεθνούς αναγνωρίσεως και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1992 εξελέγη καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Άρθρα και εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε πολλές ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις

Αχειμάστου - Ποταμιάνου Μυρτάλη

Η Μυρτάλη Αχειμάτου-Ποταμιάνου σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης. Δίδαξε στο Γυμνάσιο της Ύδρας. Υπηρέτησε ως επιμελήτρια και κατόπιν έφορος αρχαιοτήτων στα νησιά του Αιγαίου, την Ήπειρο, Αιτωλοακαρνανία και Ιόνια νησιά και κράτησε τη διεύθυνση του τ. Κέντρου Συντήρησης Αρχαιοτήτων και του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών, έχοντας κύρια εργασία της την προστασία και συντήρηση των βυζαντινών, μεσαιωνικών και νεότερων μνημείων και έργων. Έγινε διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών με τη μελέτη "Η μονή των Φιλανθρωπηνών και η πρώτη φάση της μεταβυζαντινής ζωγραφικής". Άλλα έργα της είναι "Η βυζαντινή τέχνη στο Αιγαίο", "Βυζαντινές τοιχογραφίες", "Εικόνες της Ζακύνθου", "Εικόνες του Βυζαντινού Μουσείου Αθηνών". Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλές μελέτες και άρθρα, κυρίως σε θέματα βυζαντινής και μεταβυζαντινής ζωγραφικής.

Φουντουλάκη Έφη

Η Έφη Φουντουλάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1950. Σπούδασε αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1988 ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στην Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Paris I-Pantheon-Sorbonne. Ήταν μέλος της τριμελούς επιτροπής της έκθεσης για τα 450 χρόνια από τη γέννηση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ηράκλειο, 1990). Δίδαξε το μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης στο Ι.Ε.Κ. Ηρακλείου, στη Σχολή Ξεναγών Κρήτης, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Αντί, στα Πρακτικά του Διεθνούς Συνεδρίου El Greco of Crete (Ηράκλειο, 1990) και στον κατάλογο της έκθεσης Από τον Θεοτοκόπουλο στον Σεζάν (Αθήνα, 1992).

Χριστοφόγλου Μάρθα - Έλλη

Η Μάρθα - Έλλη Χριστοφόγλου είναι Διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστήμιο Paris I, Sorbonne. Διδάσκει γενική Ιστορία της Τέχνης από το 1974 σε σχολές όλων των επιπέδων. Έχει διδάξει στο τμήμα ΕΜΜΕ του Παντείου Πανεπιστημίου (1993-94) και στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (1997-98). Έχει δημοσιεύσει θεωρητικά δοκίμια και μονογραφικές μελέτες για σύγχρονους καλλιτέχνες. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Τεχνοκριτικών - AICA Hellas και της Εταιρίας Ελλήνων Ιστορικών της Τέχνης.

Λυδάκης Στέλιος

Ο Στέλιος Λυδάκης σπούδασε Ιστορία της Τέχνης και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, όπου ανακηρύχθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή: "Die greichische handschaft in der europaischen Malerei". Ακολούθησε δίχρονη υποτροφία του Ιδρύματος Alexander von Humboldt. Κυριότερα έργα: "Geschichte der griechischen Malerei des 19. Jhts.", Munchen 1972· "Η εικονογραφία του μνημείου του Λυσικράτους", Αρχαιολογικό Δελτίο 21 (1966), 163-183· "Ιστορία της νεοελληνικής ζωγραφικής", Αθήνα 1977· "Λεξικό των Ελλήνων ζωγράφων και χαρακτών", Αθήνα 1976· "Νεοελληνική γλυπτική, ιστορία, τυπολογία, λεξικό γλυπτών", Αθήνα 1981· "Τα γλυπτά του Α΄ νεκροταφείου Αθηνών", Αθήνα 1981· "Οι Έλληνες ναΐφ ζωγράφοι", Αθήνα 1987· "Κωνσταντίνος Βολανάκης", Αθήνα 1997· "Ανδρέας Γεωργιάδης", Αθήνα 1999. Πλήθος άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά. Πολλές μονογραφίες καλλιτεχνών. Από το 1993 καθηγητής της ευρωπαϊκής τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τσιάρα Συραγώ

Η Συραγώ Τσιάρα, διδάκτωρ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. και Κοινωνική Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Εργάζεται ως επιμελήτρια στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

Φραγκόπουλος Μίλτος

Ο Μίλτος Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στην Αγγλία, και σήμερα διδάσκει στη Σχολή Βακαλό και στο ΕΚΕΜΕΛ. Είναι λέκτορας του πανεπιστημίου του Derby. Έχει δημοσιεύσει δύο μυθιστορήματα ("Η πέτρα", εκδόσεις Στοχαστής, 1986 και "Πορτ Μπου", Εστία, 1996). Στο χώρο της λογοτεχνικής μετάφρασης εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1982, με τα "Ταξίδια του Γκάλλιβερ" του Τζόναθαν Σουίφτ (εκδόσεις Κρύσταλο). Άλλες μεταφράσεις του είναι οι "Ιστορίες του Ουέσσεξ" του Τόμας Χάρντυ (Αίολος, 1982), "Χέρτσογκ" του Σωλ Μπέλλοου (εκδ. Ζάρβανος, 1983), "Περιμένοντας τους βαρβάρους" του Τζων Μ. Κουτσύ (Κρύσταλο, 1984), "Οράματα των θυγατέρων της Αλβιόνας" του Ουίλλιαμ Μπλέηκ (Ζώδιο, 1985). Έχει επίσης μεταφράσει από τα γαλλικά το "Ψυχανάλυση και Ελληνική Κουλτούρα" των Ανζιέ, Γκρην, Ποταμιάνου κ.α. (Κέδρος, 1985) ενώ επιμελήθηκε γλωσσικά τη μετάφραση του "Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης" των Λαπλάνς και Πονταλίς (Κέδρος, 1995). Το 1991 δημοσίευσε μετάφραση αποσπάσματος του "Χαμένου Παράδεισου" του Τζων Μίλτον (Νέα Εστία) και το 1995 παρουσίασε το έργο του Ρώσου Φουτουριστή ποιητή Βέλιμιρ Χλέμπνικωφ, με τίτλο "Ζαούμ", (Εστία, σειρά Trivium). Από το 1996 έως το 2000 υπήρξε τακτικός συνεργάτης των Ενθεμάτων της "Κυριακάτικης Αυγής", ενώ από το 1999 συνεργάζεται τακτικά με το περιοδικό "Μετάφραση".

Σκαλτσά Ματούλα

Η Ματούλα Σκαλτσά (Μεγάλο Πεύκο Αττικής, 1950), ιστορικός τέχνης και μουσειολόγος, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, έχει γράψει βιβλία για την τέχνη και τα μουσεία· έχει δημοσιεύσει άρθρα για τη μουσειολογία, την τέχνη, τα οικονομικά της τέχνης και την εκπαίδευση σε συλλογικές επιστημονικές εκδόσεις, πρακτικά συνεδρίων, επιστημονικά περιοδικά, εγκυκλοπαίδειες τέχνης και καταλόγους εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει οργανώσει εικαστικές εκθέσεις (θεματικές, ομαδικές, ατομικές ή αναδρομικές, Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών), συνεργαζόμενη με δημόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς φορείς· ακόμη είχε την εποπτεία σύλληψης και συγγραφής εκπαιδευτικών εικαστικών προγραμμάτων για παιδιά. Προϊόν της συνεργασίας της με τις εφημερίδες "Τα Νέα" και "Το Βήμα της Κυριακής", για θέματα πολιτισμού και μουσειολογίας αποτελεί τον κύριο πυρήνα της παρούσας έκδοσης. Το 1995 ήταν υπεύθυνη Εικαστικών Εκδηλώσεων και συντονισμού του Προγράμματος Εκδηλώσεων Πολιτισμού στον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης "Θεσσαλονίκη 1997". Το 1997 συνέταξε για το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα "Διαχείριση Πολιτισιτκών Μονάδων" και έκτοτε μετέχει στην επιστημονική του οργάνωση και παρακολούθηση ως ακαδημαϊκός υπεύθυνος. Ως μουσειολογικός σύμβουλος συμμετέχει σε μελέτες μουσείων, καθώς και στη διαχείρισή τους. Είναι μέλος της AICA, του ICOM και των επιτροπών Εκπαίδευσης και Μουσειολογίας της Museum Association (UK), της American Association of Museums, του Icomos, του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Μουσειακής Πολιτικής του Υπουργείου Πολιτισμού, καθώς και του Δ.Σ. του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

Πρώιμος Κωνσταντίνος Β.

Ο Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος σπούδασε κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στο New School for Social Research και στο Columbia University της Νέας Υόρκης, αντίστοιχα, καθώς και στην E.H.E.S.S. και στο Paris I, Pantheon-Sorbonne, στο Παρίσι. Ζει στα Χανιά, όπου διδάσκει αισθητική και φιλοσοφία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (θέση Μιχελή).

Γεωργιάδου - Κούντουρα Ευθυμία

Η Ευθυμία Γεωργιάδου - Κούντουρα είναι πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ., με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιστορία της Τέχνης και στη Μουσειολογία στο Παρίσι· είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στην Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Ασχολείται με την εικονογραφία της λαϊκής τέχνης, κυρίως στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, καθώς και με θέματα της ευρωπαϊκής και της ελληνικής τέχνης του 19ου και 20ού αι. Έχει διοργανώσει εκθέσεις σε συνεργασία με το Δήμο της Θεσσαλονίκης

Κωτίδης Αντώνης

Ο Αντώνης Κωτίδης γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Διδάσκει Ιστορία της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει τα βιβλία: Ο ζωγράφος Μαλέας (1982), Για τον Παρθένη (1984), Μοντερνισμός και "Παράδοση" στην ελληνική τέχνη του μεσοπολέμου (1993), Η ζωγραφική του 19ου αιώνα - Ελληνική τέχνη (1995), Μαλέας (2000), Αλέξης Μπαρκόφ (2000), Το μεταπολεμικό πρόσωπο της ελληνικής τέχνης (2000). Έχει συνεργαστεί σε συλλογικές εκδόσεις όπως η ελληνική έκδοση Rizzoli Όλο το έργο του Ραφαήλ (1995), Παγκόσμια τέχνη της εκπαιδευτικής ελληνικής εγκυκλοπαίδειας (1998), Τέτσης (1999), Το λεξικό ελλήνων καλλιτεχνών της Μέλισσας (1997-2000), Την ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ΙΣΤ (2000), Εθνική πινακοθήκη 100 χρόνια - τέσσερις αιώνες νεοελληνικής ζωγραφικής (2000) κ.α. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε ειδικά και ευρύτερης κυκλοφορίας έντυπα.

Βακαλιός Αθανάσιος

Ο Θανάσης Βακαλιός γεννήθηκε στο χωριό Εμμανουήλ Παπάς του νομού Σερρών. Σπούδασε φιλοσοφία και κοινωνιολογία στο πανεπιστήμιο Eotvos Lorand της Βουδαπέστης. Παράλληλα σπούδασε για δύο χρόνια αρχαία ελληνική λογοτεχνία και βυζαντινολογία στο "Ελληνικό Ινστιτούτο" του ίδιου πανεπιστημίου. Φέρει τον τίτλο του υποψηφίου διδάκτορα των ανθρωπιστικών επιστημών της Ουγγαρικής Ακαδημίας Επιστημών (1971) και του διδάκτορα φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Eotvos Lorand (1973). Ως αναπληρωτής καθηγητής φιλοσοφίας δίδαξε θέματα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας στο Πολυτεχνείο Βουδαπέστης και σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές της Ουγγαρίας. Το 1991 εκλέχτηκε αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης (Δ.Π.Θ.) και τρία χρόνια μετά τακτικός καθηγητής κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης

Μαυρωτάς Τάκης

Ο Τάκης Μαυρωτάς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Αποφοίτησε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών, όπου έκανε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «Το σώμα του έρωτα και του θανάτου στη νεοελληνική ζωγραφική». Εργάστηκε στο γραφείο του καθηγητή Γ. Π. Σαββίδη και μετά το 1988 στο πολιτιστικό Ίδρυμα Πιερίδη, καθώς επίσης και στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη ως εικαστικός συντάκτης. Είναι διευθυντής του Ιδρύματος Πιερίδη και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Τεχνοκριτικών (Α.Ι.CA.). Έχει διατελέσει μέλος των διοικητικών συμβουλίων της Εθνικής Πινακοθήκης, του Ελληνικού Φεστιβάλ και του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών. Έχει επιμεληθεί πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις: «Όψεις μιας μεγάλης Ελλάδας» του Enzo Crea στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1987, «Απολογισμός μιας Συλλογής του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης» στην Εθνική Πινακοθήκη, 1988, «Αναδρομική έκθεση Δημήτρη Μυταρά» στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 1989, «Μεσαιωνική Κυπριακή κεραμική 13ος-16ος αιώνας» στο Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα, 1990, και ακολούθως στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στο Μέγαρο Τόκου-12η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, «Δημήτρης Μυταράς - Χρίστος Καράς» στη Metropolis Art Galleries, Νέα Υόρκη, 1991, «Θησαυροί της Αρχαίας Κυπριακής Τέχνης» στο Σπίτι της Κύπρου, 1991, «Συλλογή Β. Φρυσίρα» στην Πινακοθήκη Πιερίδη και στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, 1991, «Νέοι Σύγχρονοι Έλληνες Δημιουργοί» στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 1992, «Συλλογή Β. Φρυσίρα» στα Νεώρια Χανίων, 1993, «Πηλός και πλαστική δημιουργία» στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 1993, και ακολούθως στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας και στη Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου Ρεθύμνης, 1994, «Σύγχρονη Ελληνική Ζωγραφική-Συλλογή Β. Φρυσίρα» στη Θεσσαλονίκη, 1994, «Σύγχρονη Κυπριακή Τέχνη - Τράπεζα Κύπρου», HELEXPO Θεσσαλονίκης, 1994, «Κύπρος - 9000 χρόνια πολιτισμού» στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΟΚ στην Κέρκυρα, 1994, «Κύπρος - 9000 χρόνια πολιτισμού» στη Βουλή των Ελλήνων, 1996, «Μεταπολεμική πρωτοπορία στην Ελλάδα» στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, 1996, «Κυπρίων πλους» στο Ίδρυμα Μαμιδάκη, ?γιος Νικόλαος Κρήτης, 1996, «Δημήτρης Σακελλίων» στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 1998, «Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας στη Ζωγραφική του Αλέκου Φασιανού», στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 1998, «Παναγιώτης Τανιμανίδης» στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 1999, «Κυπριακές Αρχαιότητες από το Μουσείο του Ιδρύματος Πιερίδη», στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 1999, «Συλλογή Γιάννη Κυνηγόπουλου», στη Σύρο, 1999, «Takis - Chryssa» στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 2000, «Γιάννης Αδαμάκος» στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 2000, «Συλλογή Κέντρου Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης», στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 2000, «Γιώργος Ξένος» στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 2001, «Αρχαία Κυπριακή Τέχνη», στο Μουσείο Πιερίδη, στην Αθηναΐδα, 2001, «Ολυμπισμός και Τέχνη - Συλλογή του Ολυμπιακού Μουσείου της Λοζάννης», στην Αθηναΐδα, 2002, «Ζωγραφικός και Αρχιτεκτονικός χώρος - Φασιανός - Παπαϊωάννου» στην Αθηναΐδα, 2003, «Η Κληρονομιά του Απόλλωνα» στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 2003, «Βήματα Ζωής» της Χριστίνας Σαραντοπούλου στην Πινακοθήκη Πιερίδη, 2003, «Οι γείτονές μας» στην Αθηναΐδα, 2004, «Κίονες και πεσσοί» στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 2005, «Με το φακό στραμμένο στις Κυκλάδες» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 2005, κ ά.

Γεωργίου Θεόδωρος

Ο Θεόδωρος Γεωργίου (1954) σπούδασε νομικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία και κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Είναι μαθητής του γερμανού φιλοσόφου Jurgen Habermas, με τον οποίο βρίσκεται σε γόνιμο θεωρητικό διάλογο. Εργάσθηκε ως επιστημονικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας. Δίδαξε ως ειδικός επιστήμων αισθητική θεωρία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Διδάσκει ως ειδικός επιστήμων επιστημολογία των κοινωνικών επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας και του Forum fur Philosophie (Bad Homburg, Γερμανία). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια φιλοσοφίας. Οι έρευνές του έχουν ως αντικείμενο την κοινωνική, ηθική και πολιτική φιλοσοφία, την φιλοσοφία της γλώσσας, την φιλοσοφία του πολιτισμού, την αισθητική θεωρία και την επιστημολογία των κοινωνικών επιστημών.

Βακαλό Ελένη

Η Ελένη Βακαλό γεννήθηκε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη. Το 1944 παντρεύτηκε τον ζωγράφο - σκηνογράφο Γιώργο Βακαλό. Η Βακαλό σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει δίπλωμα Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής. Παρακολούθησε μαθήματα στη Σορβόννη με ειδίκευση στην Ιστορία της Τέχνης. Εργάστηκε ως κριτικός τέχνης στην εφημερίδα Νέα, το διάστημα 1952-1974 (με διακοπή δύο χρόνων στην περίοδο της δικτατορίας) καθώς και στο περιοδικό Ζυγός (1955-1967). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Διεύθυνσης της Σχολής "Βακαλό" την περίοδο 1957-58. Ως το 1990 δίδασκε Ιστορία της Τέχνης και Στοιχεία Οπτικής Αντίληψης στη Σχολή. Ως σήμερα είναι μέλος της Διεύθυνσης της Σχολής και του Δ.Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης (από το 1994). Έχει συνεργαστεί με άρθρα και δοκίμια σε πολλά περιοδικά. Το 1991 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή Γεγονότα και Ιστορίες της Κυρά Ροδαλίνας. Έχει επίσης τιμηθεί με το Βραβείο Ακαδημίας το 1997 ενώ το 1998 της απενεμήθη ο τίτλος του Επίτιμου Διδάκτορα του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 2000 της απενεμήθη ο τίτλος της Επίτιμου Διδάκτορος του Πανεπιστημίου του Derby.

Φατούρος Δημήτρης Α.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928, Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π. 1952. Επιμελητής Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, 1953-59 Καθηγητής Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Πολυτεχνική Σχολή Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Α.Π.Θ) 1959 - 1996, Ομότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ από 1-9-1996. Visiting Fellow Σχολή Αρχιτεκτόνων Πανεπιστήμιο Yale (ΗΠΑ) 1966-67 Κοσμήτορας Πολυτεχνικής Σχολής Α.Π.Θ 1968-1969 (παραιτήθηκε τον Απρίλιο 1969) και 1977-1978. Πρύτανης Α.Π.Θ 1983 - 1988. ΄Εχει διδάξει και έχει δώσει διαλέξεις σε πολλά Πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ ΄Εχει μελετήσει μόνος ή με άλλους αρχιτέκτονες, πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, - όπως η Εθνική Πινακοθήκη (Αθήνα), το Κέντρο Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου (Θεσσαλονίκη) , τα Μουσεία Καβάλας, Φιλίππων, Πολυγύρου, το Κλειστό Κολυμβητήριο Πειραιά κ.α.- που έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις αρχιτεκτονικής, και έχει πάρει πολλά βραβεία σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. ΄Εχουν κυκλοφορήσει 15 βιβλία του για την αρχιτεκτονική, την τέχνη, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 200 άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά και βιβλία και έχουν κυκλοφορήσει αφιερώματα στο έργο του. ΄Εχει οργανώσει και έχει πάρει μέρος με ανακοινώσεις σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό είναι ιδρυτικό μέλος και μέλος σε πολλές ελληνικές και διεθνείς επιστημονικές εταιρείες, είναι ή ήτανε πρόεδρος ή μέλος του Δ.Σ τους κ.τ.λ. Πρόεδρος εκλεγμένος του Πανελλήνιου Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ) 1973-1974 και 1974-1975. Γενικός Διευθυντής Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας το 1974. Πρόεδρος του Δ.Σ του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), 1981-1991. Πρόεδρος της ad hoc Συμβουλευτικής Επιτροπής Πολιτισμού της Ε.Ε. (ΕΟΚ) στις Βρυξέλλες, 1988-1990. Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Οκτωβ. 1993- Ιούλιος 1994. Πρόεδρος Δ.Σ της "Εγνατία Οδός Α.Ε" από το 1995 (Σεπτ.). Πρόεδρος Δ.Σ. του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης από το 1998. Πρόεδρος Δ.Σ. του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας από το 2001.

Τσιγκόγλου Σταύρος

Ο Σταύρος Τσιγκόγλου είναι χειρουργός παίδων και καθηγητής της Χειρουργικής Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Τεχνοκριτικών και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (AICA). Το πρώτο του βιβλίο "Η τέχνη στο τέλος του αιώνα" Τα Νέα της Τέχνης, Αθήνα, 2000, εξαντλήθηκε. Αγοράστηκε και από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως βοήθημα των σπουδαστών όλων των εργαστηρίων της Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει δημοσιεύσει άρθρα για τη σύγχρονη Τέχνη στα "Νέα της Τέχνης" στην "Ισοτιμία", στη "Σύγχρονη Ιατρική Ενημέρωση" και αλλού. Ο Σταύρος Τσιγκόγλου έχει δώσει διαλέξεις στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών (1999) και στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Κρήτης (2004). Έγραψε τη μελέτη και οργάνωσε τη διεθνή έκθεση Τέχνης το "Πάσχον σώμα", στο Κέντρο Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης (2004).

Φιοραβάντες Βασίλης

Ο Βασίλης Φιοραβάντες είναι διδάκτορας φιλοσοφίας της Σορβόννης. Εργάστηκε επί σειρά ετών στο Πολυτεχνείο Κρήτης και στη συνέχεια εξελέγη αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Διδάσκει αντικείμενα σχετικά με τη θεωρία και τη φιλοσοφία του πολιτισμού, της τέχνης και την κοινωνική θεωρία, προσπαθώντας συγχρόνως να δημιουργήσει κριτικές και σφαιρικές θεωρήσεις. Έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά ("Σήμα", "Εικαστικά", "Μαρξιστικό Δελτίο", κ.ά.) και έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια στην "Ελευθεροτυπία", στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", το "Βήμα", κ.ά. Έχει συνεργαστεί με ερευνητικά ιδρύματα, Παν/μια και Σχολές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει διευθύνει ερευνητικά προγράμματα και οργανώσει επιστημονικά συμπόσια και συνέδρια. Είναι επιστημονικός σύμβουλος σε φορείς, έχει διευθύνει επιστημονικές εκδοτικές σειρές, έχει δημιουργήσει αφιερώματα σε περιοδικά για τη σχολή της Φρανκφούρτης κ.ά. και είναι μέλος επιστημονικών συλλόγων, επιτροπών, εταιρειών κ.ά. Βασική αρχή που προσδιορίζει το έργο του είναι η διαρκής αναζήτηση και επεξεργασία μορφών συλλογικής και ατομικής χειραφέτησης. Η διδασκαλία του, υπ αυτή την οπτική, και δεδομένης της καθοριστικής επίδρασής του από τους δύο μεγάλους δασκάλους του, τον F. Chatelet και O. Reveault-dAllonnes, συνάδει με αυτή τη θεώρηση, και επιπλέον προσπαθεί να παράγει και ν αναπαράγει το ιδεώδες της απελευθέρωσης διά μέσου της συνειδητής κατάκτησης της γνώσης και της βαθύτερης κατανόησης και επικοινωνίας με την τέχνη. Μερικά από τα σημαντικότερα έργα του είναι: "Κοινωνική θεωρία και αισθητική" (Αρμός), "Μοντερνισμός και κουλτούρα" (Παπαζήσης), "Κριτική θεωρία και άνθρωπος" (Παπαζήσης), "Αρνητική πολιτισμική πράξη" (Παπαζήσης), "Αισθητική και σύγχρονη τραγική συνείδηση" (Παπαζήσης), "Στέρης" (Αρμός), κ.ά.

Ρηγοπούλου Πέπη

Η Πέπη Ρηγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και πήρε το δίπλωμα της Χημείας από το Πανεπιστήμιο. Συνέχισε σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στην Σορβόννη, στο Ινστιτούτο Τέχνης και Αρχαιολογίας, όπου το 1984 υποστήριξε την διατριβή της: La scene chez Paul Klee. Δίδαξε Ιστορία Πολιτισμού και Τέχνη και Τεχνολογία στο Πολυτεχνείο Κρήτης, Ιστορία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τέχνη και Επικοινωνία στο Τμήμα Επικοινωνίας του ίδιου ιδρύματος όπου εργάζεται ως επίκουρος καθηγήτρια. Έχει γράψει βιβλία και μελετήματα για την Τέχνη και έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει καλλιτεχνικές σειρές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Πανσελήνου Ναυσικά

H Nαυσικά Πανσελήνου γεννήθηκε στο Λιδωρίκι Φωκίδος και έζησε τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια στη Λαμία. Σπούδασε ως υπότροφος του I.K.Y. στο Iστορικό και Aρχαιολογικό Tμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών. Aπό το 1966 έως το 1972 έζησε στο Παρίσι. Ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης, εκπόνησε διατριβή υπό τη διεύθυνση του καθηγητή της Iστορίας της Bυζαντινής Tέχνης και ακαδημαϊκού Andre Grabar και απέκτησε, το 1971, διδακτορικό δίπλωμα Iστορίας της Tέχνης του Πανεπιστημίου των Παρισίων (Πάνθεο-Σορβόννη) με άριστα. Mετεκπαιδεύτηκε στο Courtauld Institute of Art του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (1991-1992). Eργάστηκε ως ερευνήτρια στο Kέντρο Kοινωνιολογίας της Tέχνης (Pierre Francastel) στο Παρίσι (1970-1972), στη σύνταξη της Iστορίας του Eλληνικού Έθνους της Eκδοτικής Aθηνών (1972-1973), ως επιστημονική συνεργάτιδα στο Bυζαντινό Mουσείο Aθηνών (1973-1976) και έκτοτε διδάσκει στην Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών, όπου σήμερα είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια. Mετείχε με κείμενά της στον εορταστικό τόμο Aνωτάτη Σχολή Kαλών Tεχνών - Eκατόν πενήντα χρόνια, 1837-1987, (Aθήνα 1990). Έχει επίσης δημοσιεύσει άρθρα για τη βυζαντινή τέχνη σε επιστημονικά περιοδικά. Eίναι μέλος της Xριστιανικής Aρχαιολογικής Eταιρείας και της Association Internationale des Critiques dArt (Διεθνής Ένωση Kριτικών Tέχνης).

Ματθιόπουλος Ευγένιος Δ.

Ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1977-1988), και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές ιστορίας της τέχνης και αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris I - Pantheon-Sorbonne (1983-1987). Το 1997, υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, με θέμα τη "Συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιεννάλε της Βενετίας, 1934-1940". Είχε την ευθύνη της επιστημονικής επιμέλειας και σύνταξης του "Λεξικού Ελλήνων Καλλιτεχνών", εκδόσεις Μέλισσα, Αθήνα, 1997-2000. Δημοσίευσε μελέτες σε συλλογικούς τόμους και άρθρα σε καταλόγους και περιοδικά. Από το 2001 συνεργάζεται, ως ερευνητής, με το Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών - ΙΤΕ.

Λοϊζίδη Νίκη

Η Νίκη Λοϊζίδη σπούδασε οικονομικές και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το 1973 έφυγε για το Παρίσι όπου και ακολούθησε έναν ευρύ κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών στην Ιστορία και Κοινωνιολογία της Τέχνης. Οι σπουδές και η διατριβή της, την οποία υποστήριξε το 1981 στην Ecole des Hautes Etudes, είχαν ως βασικό αντικείμενο έρευνας το σουρεαλισμό. Δίδαξε Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (1982-85) και από το 1985 διδάσκει στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Από το 1992 συμμετέχει στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Ιστορίας της Τέχνης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι μέλος της AICA (Διεθνής Ένωση Κριτικών Τέχνης) και συνεργάτης του CEAS (Κέντρο Κοινωνιολογικών Σπουδών για την Επικαιρότητα) της Σορβόννης, μέλος της Ελληνικής και Διεθνούς Εταιρείας Συγκριτικής Γραμματολογίας και μέλος του Συνδέσμου Επιστημόνων για την προώθηση της Κοινωνιολογικής Έρευνας της Ecole des Hautes Etudes. Έχουν εκδοθεί τα παρακάτω βιβλία: "Ο υπερρεαλισμός στην ελληνική τέχνη - Η περίπτωση του Νίκου Εγγονόπουλου" 1984, "Ο Τζιόρτζιο ντε Κίρικο και η σουρεαλιστική επανάσταση" 1987, "Ο μύθος του Μινώταυρου στην πρωτοπορία του μεσοπολέμου" 1988, "Απόγειο και κρίση της πρωτοποριακής ιδεολογίας" 1992, "Ημερολόγιο θεραπείας" (Νουβέλα) 1997.

Λαμπράκη - Πλάκα Μαρίνα

Η Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα γεννήθηκε στο Αρκαλοχώρι Ηρακλείου Κρήτης. 1960-1964: Πτυχίο Αρχαιολογίας με άριστα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. 1964-1968: Μετεκπαίδευση στην Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. 1968-1973: Μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στη Σορβόννη. Κρατικό διδακτορικό δίπλωμα (Doctorat dEtat es Lettres) με άριστα από τη Σορβόννη (Παρίσι Ι). 1975: Εκλέγεται Τακτική Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Από το 1992 Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης. 1985: Βραβείο Καζαντζάκη. 1989: Α΄ Κρατικό Βραβείο Μελέτης Δοκιμίου για το βιβλίο "Περί ζωγραφικής. Αλμπέρτι και Λεονάρντο". Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και Τεχνών από την Ιταλική και Γαλλική Δημοκρατία και με το παράσημο του Αλφόνσου του Σοφού από την Ισπανική Κυβέρνηση. Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία και άρθρα Ιστορίας της Τέχνης.

Δεληγιάννης Δημήτρης

Ο Δημήτρης Δεληγιάννης είναι Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης και Μουσειακής Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Είναι πτυχιούχος του Ινστιτούτου Καλών Τεχνών στην Ιστορία της Τέχνης και στη Μουσειολογία (Μ.Α.) του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου και Διδάκτωρ στην Ιστορία της Τέχνης (Ph.D) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε επίσης σεμινάρια Ιστορίας της Τέχνης, Αισθητικής, Συντήρησης και Μουσειολογίας στο Μόναχο, στη Ρώμη και στο Άμστερνταμ. Διεξήγαγε επιστημονική έρευνα, οργάνωσε ερευνητικά προγράμματα επίσημων οργανισμών και συμμετείχε με ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια. Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας τα μαθήματα: "Εισαγωγή στην ιστορία της τέχνης", "Εισαγωγή στη νεότερη ελληνική τέχνη", "Παιδική ζωγραφική και Μοντέρνα τέχνη" και "Μουσειολογία και Μουσειοπαιδαγωγική της Τέχνης". Επίσης, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης μαθήματα σχετικά με τη Μουσειολογία και την Πολιτισμική διαχείριση. Υπήρξε εισηγητής των Μουσειακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, οργανώνοντας το πρώτο πιλοτικό Πρόγραμμα Σπουδών Μουσειοπαιδαγωγικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα (1998-2005). Ίδρυσε και διευθύνει το Εργαστήριο Μουσειακής Έρευνας & Εκπαίδευσης στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Έχει δημοσιεύσει τις μονογραφίες "Ο ζωγράφος Μπουζιάνης, Ρουμανία - Ελληνισμός και τέχνη", βιβλία και άρθρα για τη νεότερη ελληνική και μεταβυζαντινή τέχνη, καθώς και μελέτες για τη μουσειακή εκπαίδευση. Επίσης, έχει προλογίσει το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Κριτικών Τέχνης (Aica-Hellas), της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης (Society of Greek Art Historians) καθώς και μέλος επιτροπών του Υπουργείου Πολιτισμού. Ακόμη, συμμετείχε στη διοργάνωση μουσειακών εικαστικών εκθέσεων (Εθνική Πινακοθήκη 1985, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου 1989) και επιμελήθηκε ταινίες ντοκιμαντέρ για τη μεταβυζαντινή και νεότερη ελληνική τέχνη. Από το 1982 έως το 1987 εξέδιδε στην Αθήνα το περιοδικό τέχνης ΔΙΠΛΗ ΕΙΚΟΝΑ. Στο ίδιο διάστημα υπήρξε διευθυντής της σειράς "Βιβλιοθήκη της Τέχνης" των εκδόσεων Νεφέλη. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκπομπές ραδιοφώνου και στην Ελληνική Τηλεόραση (ΕΤ1 "Παρασκήνιο", ΕΤ3 κ.ά.). Στο έργο του έχουν αναφερθεί έγκριτοι μελετητές, σε επιστημονικές και καλλιτεχνικές εκδόσεις. dimdel@uth.gr

Κασιμάτη Μαριλένα Ζ.

Η Μαριλένα Ζ. Κασιμάτη γεννήθηκε στην Αθήνα και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Pierce College. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου Ιστορία της Τέχνης, Αρχαιολογία και Φιλοσοφία από όπου αποφοίτησε με διδακτορικό δίπλωμα. Εργάστηκε επί διετία στα Κρατικά Βαυαρικά Μουσεία. Από το 1984 εργάζεται ως Επιμελήτρια στην Εθνική Πινακοθήκη. Αντικείμενο έρευνάς της είναι η δυτικοευρωπαϊκή ζωγραφική, η χαρακτική, τα σχέδια και η φωτογραφία στις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης. Έχει εκδώσει φωτογραφικό λεύκωμα αφιερωμένο στο έργο της φωτογράφου Μαρίας Χρουσάκη και κατάλογο με τα χαρακτικά της Εθνικής Πινακοθήκης, στα οποία πρέπει να προστεθεί και η έρευνά της για τη ζωγραφική του 19ου αιώνα. Έχει διδάξει Ιστορία της Τέχνης στα Πανεπιστήμια Κρήτης και Αθήνας. Διετέλεσε εκπρόσωπος του Υπουργείου Πολιτισμού στην Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδος στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι. Συνεργάστηκε σε ελληνικά και γερμανικά λεξικά τέχνης. Έχει διοργανώσει εκθέσεις στην Εθνική Πινακοθήκη, μεταξύ άλλων: "Αθήνα-Μόναχο, Τέχνη και Πολιτισμός στη Νεώτερη Ελλάδά" σε συνεργασία με βαυαρικά και ελληνικά κρατικά μουσεία, στα παραρτήματα της Εθνικής Πινακοθήκης στην Κέρκυρα και το Ναύπλιο καθώς και στην Κύπρο. Διετέλεσε καλλιτεχνική διεθύντρια της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων. Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο και έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις σε συνέδρια και επιστημονικές ημερίδες Ιστορίας της Τέχνης στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Είναι μέλος της διεθνούς ερευνητικής ομάδάς "Εθνικές Ταυτότητες - Διεθνείς Πρωτοπορίες" υπό την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Association International des Critiques dArt - ΕΛΛΑΣ και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης.

Δασκαλοθανάσης Νίκος

Ο Νiκος Δασκαλοθανάσης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1961. Σπούδασε αρχαιολογία στην Aθήνα (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο) και ιστορία της τέχνης στις Βρυξέλλες (Universite Libre de Bruxelles), το Παρίσι (Universite de Paris I, Pantheon-Sorbonne) και τη Νέα Υόρκη (The Graduate School and University Center of The City University of New York). Είναι διδάκτωρ του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Aπό το 1994 υπήρξε αναπληρωτής αρχισυντάκτης του περιοδικού "The Art Magazine". Έχει δημοσιεύσει μια μονογραφία για τον Giorgio de Chirico ("Η ζωγραφική του Giorgio de Chirico: η άρθρωση του μεταφυσικού χώρου", εκδόσεις Opera/Critica, 2001), ένα δοκίμιο για τη θεωρία του Clement Greenberg ("Aριάδνη", τ. 9, 2003) και μια μελέτη για τον ιστορικό ρόλο του καλλιτέχνη ("Ο καλλιτέχνης ως ιστορικό υποκείμενο: από τον 19ο στον 21ο αιώνα", εκδόσεις Άγρα, 2004), ενώ ήταν ένας από τους συγγραφείς του καταλόγου της έκθεσης σύγχρονης τέχνης "Outlook" (Aθήνα, ΑΣΚΤ-Τεχνόπολις-Μουσείο Μπενάκη, 2003). Έχει επίσης επιμεληθεί την ελληνική έκδοση των Πρακτικών της δίκης του Brancusi κατά του αμερικανικού Δημοσίου ("Brancusi κατά ΗΠΑ", Aθήνα, εκδόσεις Ύψιλον, 2004), τον κατάλογο της έκθεσης στην ΑΣΚΤ "Συνομιλία; Τελευταία αποκτήματα του μουσείου Van Abbe" (Aθήνα, εκδόσεις Άγρα και Γκαλερί Bernier/ Eliades, 2002) καθώς και τις εκθέσεις και τους καταλόγους "Γιώργος Χατζημιχάλης. Έργα 1985-2000" (Aθήνα, Eθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2001) και "Διδάσκοντας την τέχνη. H ιστορία της Aνωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών μέσα από το έργο των δασκάλων της" (Aθήνα, ΑΣΚΤ, 2004). Είναι επίκουρος καθηγητής ιστορίας της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στην Aνωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Μουτσόπουλος Θανάσης

Ο Θανάσης Μουτσόπουλος σπούδασε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και στο Graduate School of Design του Πανεπιστημίου Harvard. Συμμετείχε σε multimedia studio στο Center for Advanced Visual Studies του ΜΙΤ. Έχει γράψει τα βιβλία "Μοιάζει με άνθρωπος(ς); ανθρωπομορφισμός, αφαίρεση και σχηματοποίηση στη μαζική κουλτούρα", "No feelings: το εικαστικό punk", "David Carson: μετά την καταστροφή" και "Τι τρέχει; οι εικόνες του Πάνου Κουτρουμπούση". Έχει επιμεληθεί εικαστικές και αρχιτεκτονικές εκθέσεις και καταλόγους εκθέσεων. Διδάσκει Ιστορία Τέχνης στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών και αρθρογραφεί για την αρχιτεκτονική και τα εικαστικά σε εφημερίδες και περιοδικά.

Ζαχαρόπουλος Ντένης

Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και κριτικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1952. Τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1970 και παράλληλα σπούδασε μουσική και ιστορία της μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Σπούδασε σύγχρονη φιλολογία και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Αιξ-αν-Προβάνς, κοινωνιολογία της τέχνης και σημαντική των αναπαραστατικών συστημάτων στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Ανώτατο δίπλωμα κοινωνικών επιστημών με τον J. Cassou, το 1976. Μεταπτυχιακό στην ιστορία και θεωρία της τέχνης με τους L. Marin, H. Damish και G. Genette, το 1980. Παρακολούθησε συστηματικά το διδακτορικό σεμινάριο φιλοσοφίας και αισθητικής του L. Marin από το 1980 έως το 1985. Από το 1986 μέχρι το 1991 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Γενεύης· από το 1986 μέχρι το 1993 στη Μεταπτυχιακή Σχολή του Εθνικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, "Le Magazin", της Γκρενόμπλ· από το 1992 μέχρι το 1996 εκλέχτηκε ομότιμος καθηγητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης και διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ως καθηγητής στο Μεταπτυχιακό της Rijksacademie van Beeldende Kunsten, στο Άμστερνταμ, και ως έκτακτος καθηγητής στη Hochschulle fur Kunst und Gestaltung της Βέρνης. Από το 2002 διδάσκει ιστορία της τέχνης και μουσειολογία στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Έχει διατελέσει: διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης και Πολιτισμού και Πάρκου Γλυπτικής, Domaine de Kerguehennec στη Βρετάνη, Γαλλία από το 1992-1999. Συν-διευθυντής της Documenta IX του Κάσσελ, 1992. Κομισάριος του Γαλλικού Περιπτέρου στη 48η Μπιενάλε της Βενετίας, 1999. Σύμβουλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Ανωτάτων Διπλωμάτων Καλών Τεχνών του Ομοσπονδιακού Συνεδρίου Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελβετίας. Επιμελητής και οργανωτής πολυάριθμων εκθέσεων σε Μουσεία και Κέντρα Τέχνης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Μαυροβούνιο και τις Η.Π.Α. Εκλέχτηκε Γενικός Επιθεωρητής Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας το 1999, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 2000. Έχει διατελέσει σύμβουλος και σύνεδρο μέλος της Εθνικής Συλλογής Σύγχρονης Τέχνης της Γαλλίας, από το 1993 μέχρι το 2000, των περιφερειακών συλλογών της Καμπανίας και Αρδεννών, από το 1997 μέχρι το 2000, του Βορρά και Καλαί, από το 1984 μέχρι το 1990. Διατέλεσε σύνεδρο μέλος της επιτροπής διεθνούς πολιτιστικής πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1993 μέχρι το 1999. Από το 1987 μέχρι το 1989 συμμετείχε ως μέλος της Επιτροπής Εκθέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας. Συντονιστής Προγράμματος του Ελληνικού Μήνα στο Λονδίνο, 1975-1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης. Βοηθός του Τ. Σπητέρη από το 1973 μέχρι το 1979, για τη συγγραφή του τρίτομου "Τρεις αιώνες νεοελληνικής τέχνης (1660-1967)". Κριτικός τέχνης, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά. Δημοσίευσε βιβλία, καταλόγους, δοκίμια και μελέτες πάνω στη σύγχρονη τέχνη, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την άρτε πόβερα, την τοιχογραφία, το χώρο, την αναπαράσταση, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τον ήχο, την ιστορία της τέχνης, τη μεθοδολογία, την ιστορία των θεσμών, την κριτική της τέχνης, και σημαντικό αριθμό μονογραφιών πάνω σε σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετάσχει, διευθύνει και οργανώσει συνέδρια σε πολυάριθμα μουσεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Ευρώπη και την Αμερική.

Μελίτα Εμμανουήλ Βιογραφικό Σημείωμα

Μελίτα Εμμανουήλ Βιογραφικό Σημείωμα


Η Μελίτα Εμμανουήλ γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο τμήμα Κλασικής Φιλολογίας και αργότερα στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά σεμινάρια στην Αθήνα και στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και έλαβε το διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει συγγράψει βιβλία και άρθρα για την τέχνη της βυζαντινής περιόδου, καθώς και για την τέχνη του 19ου και 20ου αιώνα. Σήμερα είναι Καθηγήτρια της Ιστορίας της Τέχνης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου

Παυλόπουλος, Δημήτρης

Παυλόπουλος, Δημήτρης
O Δημήτρης Παυλόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε Ιστορία, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές και εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του με θέμα "Ο γλυπτής Μιχάλης Τόμπρος 1889-1974" (Αθήνα 1996). Εργάστηκε (1991-1997) ως επιμελητής του Μουσείου Βούρου - Ευταξία (Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών) και ως ειδικός συνεργάτης σύνταξης (1993-2000) στο "Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών" (Εκδόσεις "Μέλισσα", Αθήνα 1997-2000). Έχει γράψει επτά βιβλία και πολλά άρθρα για θέματα ιστορίας της νεοελληνικής τέχνης στον αθηναϊκό Τύπο. Έχει λάβει μέρος σε συνέδρια για τη νεοελληνική γλυπτική, τη χαρακτική, την τέχνη του βιβλίου και την τυπογραφία. Υπήρξε συνεργάτης (1999-2000) του "Allgemeines Kunstlerlexikon" ("K.G. Saur Verlag", Μόναχο-Λειψία 1992 κ.ε.). Μέλος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης (AICA Hellas) και της Εταιρίας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης. Από το 2003 είναι μέλος του Συνεργαζόμενου Εκπαιδευτικού Προσωπικού στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, ενώ από το 2005 είναι λέκτωρ Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.


Σχετικοί Τίτλοι
Κούλα Μπεκιάρη: Ζωγραφική - χαρακτική. Άννα Μπεκιάρη: Γλυπτική - ζωγραφική
Εκδόσεις Αδάμ Εκδοτική Ημερ/νία 01/10/07 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 159
Κυκλοφορεί
Πεντακόσια χρόνια έντυπης παράδοσης του νέου ελληνισμού 1499-1999
Εκδόσεις Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων Ημερ/νία 01/01/00 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 501
Κυκλοφορεί
Ζογγολόπουλος
Εκδόσεις Αδάμ Εκδοτική Ημερ/νία 01/05/07 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 173
Κυκλοφορεί
Ο γλύπτης Αθανάσιος Λημναίος 1908-1977
Εκδόσεις Κέρκυρα Ημερ/νία 01/01/02
Βιβλίο Σελίδες 131
Κυκλοφορεί
Δημήτριος Σπυρίδωνος Πελεκάσης
Εκδόσεις Πλατύφορος Ημερ/νία 01/01/01 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 206
Κυκλοφορεί
Χαρακτική, γραφικές τέχνες
Εκδόσεις Διάττων Ημερ/νία 01/01/04
Βιβλίο Σελίδες 219
Κυκλοφορεί
Γρηγόριος Ξενόπουλος
Εκδόσεις Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α.) Ημερ/νία 01/01/03
Βιβλίο - Πρακτικά Συνεδρίων Σελίδες 279
Κυκλοφορεί
Το Άγιον Όρος στην ελληνική τέχνη
Εκδόσεις Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης Ημερ/νία 01/10/07 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 165
-
Μαΐστορες: Φώτης Ζαχαρίου (1900-2001), Αντώνης Γκλίνος (1936-1998)
Εκδόσεις Υπουργείο Πολιτισμού. Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Ημερ/νία 01/02/06 Έκδοση 1
Βιβλίο Σελίδες 124
Κυκλοφορεί